Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2017

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΧΑΣΤΟΥΚΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ! ΘΕΛΕΙ ΨΥΧΗ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΦΥΓΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ!


Το τηλεοπτικό κοινωνικό μήνυμα του υπουργείου Εσωτερικών, που προβάλλεται τις τελευταίες ημέρες, υπενθυμίζει πως «μόνο το 2% των περιπτώσεων κακοποίησης των γυναικών συμβαίνει μόνο για μια και μόνη φορά. Για το υπόλοιπο 98% δεν υπάρχει τελευταία φορά…»!

Τι είναι αυτό λοιπόν που κάνει τις γυναίκες να ανέχονται τη βία από τους συζύγους τους; Με δεδομένο ότι βία δέχονται και γυναίκες καριέρας, υψηλού μορφωτικού και οικονομικού επιπέδου, το πυκνό πέπλο της σιωπής συντηρεί η ντροπή και ο φόβος για τις αντιδράσεις του περίγυρου.

Η κ. Μαρία Γκασούκα, επίκουρη καθηγήτρια Λαογραφίας και Φύλου του Πανεπιστημίου Αιγαίου αναφέρεται σε όλα αυτά που συμβαίνουν τόσο συχνά όσο κανείς δεν μπορεί να φανταστεί… και ζητά από τις γυναίκες να σπάσουν τη σιωπή…

Στο τηλεοπτικό σποτ που προβάλλει αυτή την εποχή η Γενική Γραμματεία Ισότητας, μια κακοποιημένη γυναίκα λέει ότι είναι «…η τελευταία φορά». Και στην επόμενη κακοποίησή της λέει πάλι το ίδιο! Φεύγει τελικά αυτή η γυναίκα από το δυνάστη της;
Εξαρτάται. Πολλές φορές το επιθυμεί, το σκέφτεται και δεν κάνει την κρίσιμη κίνηση του να φύγει και να γλιτώσει. Δεν είναι τυχαίο όμως. Οι γυναίκες αυτές ζουν σε τρομακτικό καθεστώς φόβου. Συνήθως οι άντρες που κακοποιούν, εκτός από σωματική κακοποίηση έχουν επιβάλει καθεστώς εγκλεισμού των γυναικών, αποκοπής τους από το οικογενειακό περιβάλλον και τους ανθρώπους που τις αγαπούν και τις στηρίζουν και πάρα πολύ συχνά τις εκβιάζουν ότι θα συμβεί κακό στις ίδιες και στα παιδιά τους.

Η βία δεν είναι μόνο σωματική;
Είναι σωματική, λεκτική, ψυχολογική. Όμως αν μία γυναίκα αποφασίσει τελικά να κάνει το βήμα της ελευθερίας, της απόφασης ότι η κακοποίηση θα είναι πραγματικά «η τελευταία», χρειάζεται ένα δίκτυο υποστήριξης και προστασίας που στην Ελλάδα ειδικά είναι εξαιρετικά αδύνατο.

Οι γυναίκες καταγγέλλουν το δυνάστη τους;
Όχι, οι αριθμοί της βίας είναι «σκοτεινοί». Ένας εξαιρετικά μικρός αριθμός, που υπολογίζεται ότι δεν ξεπερνά το 10-15% των περιπτώσεων. Συχνά και τα οικογενειακά περιβάλλοντα των γυναικών τις συνιστούν να μην μιλάνε για να μην εκθέσουν την οικογένεια! Στην Ελλάδα υπάρχει μακρά παράδοση πως το ξύλο είναι ένας τρόπος σωφρονισμού για τις γυναίκες, όπως και για τα παιδιά.

Πόσο συχνά «πέφτει ξύλο» στα ελληνικά σπίτια;
Πολύ πιο συχνά απ΄ ότι μπορείτε να φανταστείτε. Μπορεί να συμβαίνει στη διπλανή μας πόρτα, μπορεί να συμβεί στο δικό μας κορίτσι, μπορεί να συμβεί στη συνάδελφό μας. Γι αυτό και δεν μπορεί κανείς να σιωπά όταν το αντιλαμβάνεται. Μια άλλη αντίληψη βέβαια λέει ότι «αυτά είναι οικογενειακά θέματα και δεν παρεμβαίνουμε στο εσωτερικό των οικογενειών».

Αυτός είναι ένας εύσχημος τρόπος να απεμπολήσουμε τις ευθύνες μας. Σήμερα μια τέτοια αντίληψη είναι εντελώς καταδικαστέα. Η σιωπή σε θέματα βίας οποιασδήποτε μορφής είναι συνενοχή κι αυτό πρέπει να το κατανοήσουν όλοι.

Ποιο είναι το προφίλ των ανδρών που ασκούν βία;
Καταρχήν να πούμε ότι οι άνθρωποι που ασκούν βία δεν είναι παθογενή άτομα. Ο καθένας, δυνάμει, μπορεί να το κάνει γι αυτό και τα φαινόμενα της βίας είναι διαταξικά. Βλέπω ότι μπορεί εξίσου βίαιοι να είναι άνθρωποι χαμηλού μορφωτικού και οικονομικού επιπέδου και άνθρωποι της υψηλής κοινωνίας με υψηλό μορφωτικό επίπεδο και μεγάλη οικονομική επιφάνεια.

Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση γνωστού εφοπλιστή που δικαζόταν πριν λίγα χρόνια για την κακοποίηση της γυναίκας του και την αρπαγή των παιδιών του. Επίσης είναι χαρακτηριστικό ότι το 56% της σεξουαλικής βίας ασκείται μέσα στις οικογένειες από άτομα του στενού οικογενειακού και φιλικού περιβάλλοντος των γυναικών.

Μπορεί να τον αναγνωρίσει κανείς;
Όχι, δεν έχει ένα σημάδι στο μέτωπο. Πολύ συχνά οι άνθρωποι αυτοί έξω από το σπίτι μπορεί να είναι ευγενέστατοι, χαριτωμένοι και πολύ δημοφιλείς. Όχι ότι δεν υπάρχει και η άλλη περίπτωση αυτών που γίνονται αντιληπτοί από τους τρόπους τους και τη συμπεριφορά τους.

Μπορεί μια γυναίκα να ελπίζει ότι η πρώτη φορά που κακοποιείται θα είναι και η τελευταία;
Έχουμε περιπτώσεις που με την πρώτη κακοποίηση ο βίαιος άντρας ζητά συγνώμη, ορκίζεται ότι δεν θα το ξανακάνει, εκλιπαρεί να τον συγχωρήσει, αλλά πολύ σύντομα επανέρχεται στη χρήση βίας. Η γυναίκα πρέπει να αντιλαμβάνεται αμέσως τι συμβαίνει γιατί θα έρθει η επόμενη φορά. Από τη στιγμή που θα δεχτεί την πρώτη έκφραση βίας δεν υπάρχει δρόμος πίσω.

Αυτά τα «να μην διαλύσεις την οικογένειά σου για ένα χαστούκι» πρέπει να πάψουν να ακούγονται και η γυναίκα πρέπει να ενθαρρύνεται και από το οικογενειακό και από το φιλικό περιβάλλον να διακόπτει κάθε σχέση με το βίαιο άνδρα κι αυτό γιατί στην περίπτωση που υπάρχουν παιδιά οι συνέπειες θα είναι πολλαπλές. Συχνά υφίστανται τη βία και τα παιδιά ή γίνονται μέσα εκβιασμού της γυναίκας. Και μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά που υφίστανται βία είναι πάρα πολύ πιθανόν να ασκούν βία όταν ενηλικιώνονται. Έτσι οδηγούμαστε σε έναν φαύλο κύκλο βίας και δυστυχίας.

Η οικονομική κρίση εντείνει τα φαινόμενα βίας;
Όλα τα στοιχεία δείχνουν αύξηση των κρουσμάτων ενδοοικογενειακής βίας τα δύο τελευταία χρόνια.. Το γεγονός συνδέεται με την ανδρική ανεργία και την αδυναμία των ανδρών να αποδεχτούν το γεγονός ότι δεν έχουν δουλειά και χρειάζεται να τους τρέφει η γυναίκα τους, εφόσον εξακολουθεί αυτή να δουλεύει.

Τα πρώτα στοιχεία έρχονται από τις ευρωπαϊκές χώρες όπου η κρίση έπληξε ανδροκρατούμενους κλάδους της οικονομίας και για πρώτη φορά είδαμε να κλείνει η ψαλίδα της ανεργίας μεταξύ ανδρών-γυναικών. Κάποιοι απ΄ αυτούς τους άνδρες φαίνεται ότι δεν αντέχουν τις νέες συνθήκες και γίνονται εξαιρετικά βίαιοι.

Υπάρχουν στοιχεία για το τι συμβαίνει στις ομάδες μεταναστών;
Μια ομάδα πληθυσμού που θα είχε ενδιαφέρον να μελετηθεί είναι η ομάδα των νομίμων μεταναστών και μεταναστριών όπου οι άνδρες χάνουν τις δουλειές τους ενώ οι γυναίκες φαίνεται, προς το παρόν, να τις διατηρούν.

Προσδιορίζεται ηλικιακά το φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας;
Όχι, μπορεί να υπάρξει βία από την πιο τρυφερή ηλικία των θηλυκών παιδιών μέχρι τις γυναίκες πολύ προχωρημένης ηλικίας. Εκείνο που είναι πολύ απογοητευτικό είναι το φαινόμενο αναπαραγωγής των μορφών και των ειδών της βίας στις εφηβικές σχέσεις κι εδώ έχει γίνει μία εξαιρετική έρευνα, πανελλαδική, από την καθηγήτρια του πανεπιστημίου του Λίβερπουλ της κ. Μαρίας Πενταράκη, που επιβεβαιώνει αυτή τη διαιώνιση της βίας και στις νέες γενιές.

Τι πρέπει να γίνει;
Η υπόθεση της ενδοοικογενειακής βίας και όλων των μορφών βίας δεν είναι ιδιωτική. Δεν αφορά μόνο την οικογένεια ή τις συγκεκριμένες γυναίκες αφορά την κοινωνία ολόκληρη, την πολιτεία και τους θεσμούς της.

Είναι παρήγορο που τα τελευταία χρόνια υπάρχει το Εθνικό Σχέδιο Δράσης ενάντια στη βία αλλά πρέπει να πούμε ότι τα αποτελέσματά του μέχρι σήμερα είναι πενιχρά, παρά την προσπάθεια που καταβάλλεται, κυρίως από τη Γενική Γραμματεία Ισότητας. Η αποτελεσματική εφαρμογή ενός τέτοιου σχεδίου, για τη δημιουργία θέσεων εργασίας, πιθανότατα για την επαγγελματική τους κατάρτιση κ.λ.π.

Επιβάλλεται η ευαισθητοποίηση μεγάλων κοινωνικών κατηγοριών όπως των εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, την Αστυνομία και τη Δικαιοσύνη, αλλά και η ευαισθητοποίηση των παιδιών από την πιο τρυφερή ηλικία μέσω της εκπαίδευσης. Με δυό λόγια η ενεργοποίηση ολόκληρης της κοινωνίας, ενώ σημαντικό ρόλο μπορεί να παίξει η Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Υπάρχουν γυναίκες τρομακτικά φοβισμένες κι είναι και γυναίκες με καριέρα που είναι υποκείμενα βίας και δεν αντιδρούν είτε επειδή φοβούνται, είτε για λόγους κοινωνικής παρουσίας. Μπορεί να τη βρίζει, να την έχει έγκλειστη, να την απειλεί ότι θα της πάρει το παιδί. Αυτές οι γυναίκες πρέπει να τολμήσουν.

Αναδημοσίευση από rodiaki.gr (28/03/11)

«Από το πολύ ξύλο είχα λιποθυμήσει. Ξύπνησα πια την άλλη μέρα το πρωί. Ολόκληρο το πρόσωπό μου ήταν πρησμένο. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο σύντροφός μου με χτυπούσε ανελέητα- πολλές άλλες με είχε στείλει στο νοσοκομείο, ακόμα και με σπασμένη μύτη...
Κατέφυγα και σε Ξενώνα Κακοποίησης Γυναικών, βγήκα κι άλλαξα τα στοιχεία μου, αλλά αυτός κατάφερε και με βρήκε, εξακολουθεί να με απειλεί...». Είναι μία από τις χαρακτηριστικές περιπτώσεις γυναικών που πέφτουν θύματα συστηματικού ξυλοδαρμού από αντρικά χέρια. Με τη διαφορά ότι, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, η 35χρονη Άννα αποφάσισε να πάρει πλέον την υπόθεση επάνω της, να σπάσει τη σιωπή της και να απευθυνθεί σε ειδικούς. «Προ πενταετίας, μόλις εγκαταστάθηκα στην Αθήνα από επαρχιακή πόλη, γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο και αρχίσαμε τη σχέση μας. Στην αρχή ταιριάζαμε, ήμασταν ερωτευμένοι, αρχίσαμε και να συγκατοικούμε. Ώσπου ξαφνικά, μετά και το πρώτο τρίμηνο, τα πάντα ανατράπηκαν: το κακό άρχισε με ένα χαστούκι, που όμως γρήγορα εξελίχθηκε σε μπουνιά, ακόμα και στον δρόμο ή άλλους δημόσιους χώρους, για το παραμικρό», λέει στα «ΝΕΑ» η άτυχη κοπέλα. «”Ήταν η κακιά η ώρα”, μου δικαιολογήθηκε στην πρώτη σφαλιάρα. “Δεν θα ξαναγίνει”, ισχυρίστηκε μετά και την πρώτη γροθιά... Συνεχώς το ίδιο μου υποσχόταν», προσθέτει.

Εφιάλτης για δύο χρόνια
Άνεργη και χωρίς άλλον δικό της άνθρωπο τότε στην πρωτεύουσα, εμπιστεύθηκε εύκολα τον 45χρονο θύτη, όπως εξηγεί. «Δεν μπορώ καν να μετρήσω τις φορές που με χτύπησε για μια διετία. Με κλείδωνε στο σπίτι, χωρίς φαγητό έως και για πέντε ημέρες, “φρούριο” το είχε κάνει. Κι όσο εγώ του έλεγα πως δεν μπορώ να ζήσω άλλο μαζί του, τόσο πιο πολύ με χτυπούσε», περιγράφει. Πάνω στον χρόνο απευθύνθηκε και στον ΟΑΕΔ για να βρει δουλειά, να σταθεί στα πόδια της. «Επειδή με είχε χτυπήσει πολύ άσχημα το προηγούμενο βράδυ, η διευθύντρια με άκουσε να βογκάω από τους πόνους και κατάλαβε τι μου είχε συμβεί. Μου έδωσε την κάρτα του Ελληνικού Δικτύου Γυναικών Ευρώπης για να ζητήσω εκεί υποστήριξη».

Στην αρχή δίστασε να πάρει τηλέφωνο. Δεν ήταν ακόμα έτοιμη να πάει να μείνει σε ξενώνα κακοποιημένων γυναικών. «Το θεώρησα κάτι σαν ίδρυμα. Ωστόσο, απ΄ τη στιγμή που δεν έλεγε με τίποτα να με αφήσει ήσυχη, τον επόμενο χρόνο το πήρα απόφαση. Κάλεσα τελικά αυτή τη Γραμμή Βοήθειας, πήγα κι από ΄κεί. Με δέχθηκε αρχικά κοινωνική λειτουργός, η οποία και με παρέπεμψε σε ψυχολόγο. Την πρώτη κιόλας βδομάδα με φιλοξένησαν και στον ξενώνα τους. Μου έδωσαν δωμάτιο και ρούχα - έφυγα απ΄ αυτόν χωρίς να πάρω τίποτα μαζί μου...», θυμάται σήμερα.

Στο νέο φιλόξενο περιβάλλον βρήκε, όπως λέει, τη γαλήνη που αναζητούσε. «Το σώμα τον πόνο τον ξεπερνά, η ψυχή όμως δύσκολα. Ύστερα από έναν χρόνο διαμονής στον ξενώνα απέκτησα σιδερένια ψυχική δύναμη. Πλέον άλλαξα σπίτι και δουλειά, έχω ξαναφτιάξει και τη ζωή μου με άλλον σύντροφο. Πριν από έναν μήνα μάλιστα, που ο πρώην μου εμφανίστηκε και πάλι απειλώντας με να αποσύρω τη σε βάρος του μήνυση, κατάλαβα ότι μπορώ πια να τον αντιμετωπίσω πιο ψύχραιμα: τώρα ξέρω πως έχω και το Δίκτυο Γυναικών δίπλα μου».

Ελάχιστες Ελληνίδες- εξηγεί κ. Σίσσυ Βωβού, μέλος της Παγκόσμιας Πορείας Γυναικών- έχουν υπόψη τους τις αρμόδιες κοινωνικές υπηρεσίες ή και τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που δραστηριοποιούνται πανελλαδικά, και στην περιφέρεια, ενάντια σε κάθε μορφή βίας. Και ακόμη λιγότερες γνωρίζουν πως μπορούν εκεί να αναζητήσουν βοήθεια: από ψυχολογική και νομική υποστήριξη μέχρι και προσωρινή φιλοξενία τους σε ξενώνες και παρακολούθησή τους από ειδικούς.

Σιωπή και φόβος

«Η κακοποίηση έχει και επανάληψη: είναι κανόνας, δυστυχώς, ότι όποιος σηκώσει χέρι και χτυπήσει, θα το ξανακάνει. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι τελικά οι κακοποιημένες γυναίκες θα σηκώσουν αργά το τηλέφωνο για βοήθεια, αφού πρώτα θα έχουν φάει πολύ ξύλο, ίσως και επί χρόνια. Ειδικά οι αστικές οικογένειες έχουν μεγαλύτερη δυσκολία να εκδηλωθούν, καθώς θέλουν να διασώσουν τον καθωσπρεπισμό τους. Στο τέλος θα το τολμήσουν συνήθως γυναίκες ηλικίας κατά μέσον όρο 25-45 ετών, οι οποίες έχουν και παιδιά. Έρχονται και μας αποκαλύπτουν πια το “δεν αντέχω άλλο”», τονίζει ηκ. Νίκη Ρουμπάνη, πρόεδρος της ΜΚΟ Ελληνικό Δίκτυο Γυναικών Ευρώπης, που διατηρεί την τηλεφωνική γραμμή SΟS «Δίπλα σου».

ΑΓΝΟΙΑ
Οι περισσότερες Ελληνίδες αγνοούν την ύπαρξη οργανώσεων υποστήριξης
«Καταγράφουμε δεκάδες κρούσματα κάθε μέρα»

«ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΒΙΑ...» ΛΕΝΕ, μέσω εκπροσώπων τους, οι ελληνικές οργανώσεις που ασχολούνται συστηματικά με τα θέματα της βάναυσης μεταχείρισης εις βάρος των γυναικών. Ήδη, όπως επισημαίνει στα «ΝΕΑ» η κ. Σίσσυ Βωβού, μέλος της Παγκόσμιας Πορείας Γυναικών, μόνο τους τελευταίους 16 μήνες στην Ελλάδα έχουν καταγραφεί τουλάχιστον 27 δολοφονίες γυναικών από άντρες δράστες.

Το «Ελληνικό Δίκτυο Γυναικών Ευρώπης» έχει έως σήμερα διαχειριστεί περισσότερες από 8.000 υποθέσεις κακοποίησης- μόνο πέρυσι δέχθηκε συνολικά 745 κλήσεις από όλη την Ελλάδα. Φιλοξενεί και έναν μικρό αριθμό θυμάτων στον ξενώνα του. «Έχουμε καταγράψει πολλές περιπτώσεις με δράστες ή παθούσες δικηγόρους ή γιατρούς, με άλλα λόγια η βία δεν είναι θέμα μορφωτικού επιπέδου. Διαπιστώνουμε, επίσης, ότι έχει αυξηθεί η βία ενάντια σε άτομα με φυσική αδυναμία, π.χ. εγκύους ή ηλικιωμένες, φαινόμενο που δείχνει πλεόνασμα κοινωνικής αναλγησίας...», επισημαίνει η πρόεδρος του Δικτύου, κ. Νίκη Ρουμπάνη.

Ακόμα και άντρες-θύτες, εξηγεί, σπεύδουν κατά καιρούς να ζητήσουν στήριξη. «Κάποιοι επιθυμούν τη διαμεσολάβησή μας για να φτιάξουν τη σχέση τους με τη γυναίκα ή φίλη τους, να μην κλιμακωθεί περαιτέρω η βία που έχουν ήδη ασκήσει. Θέλουν να μάθουν πώς να φέρονται, ώστε να βοηθήσουν και τον εαυτό τους», αναφέρει.

«Καλό είναι, αν μια γυναίκα πάει σε γιατρό εξ αιτίας ξυλοδαρμού, να ζητά επιτόπου και ιατρικό πιστοποιητικό ώστε να μπορεί στη συνέχεια να τεκμηριώσει και δικαστικά τη σωματική κακοποίησή της», συμβουλεύει η κ. Ελένη Κτώνα, κοινωνική λειτουργός στο Συμβουλευτικό Κέντρο της Γενικής Γραμματείας Ισότητας, στην Αθήνα. «Εδώ έρχονται και εμφανώς χτυπημένες γυναίκες. Καθημερινά δεχόμαστε τηλεφωνικά, κατά μέσον όρο, από 8 έως 10 νέα περιστατικά βίας από όλη την Ελλάδα».

Μαθήματα αυτοάμυνας ενάντια στην κακοποίηση


ΣΕ ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ανεξαρτήτως ηλικίας, που θέλουν να προφυλαχθούν από ενδεχόμενη κακοποίηση έξω στον δρόμο ή και στο σπίτι τους, αλλά και σε όσες από αυτές έχουν ήδη υποστεί βία, απευθύνεται η Γυναικεία Ομάδα Αυτοάμυνας. Λειτουργεί από το 1988 για την αντιμετώπιση περιπτώσεων βιασμών και trafficking, ως μέλος του Δικτύου για την Καταπολέμηση της Ανδρικής Βίας», υπαγόμενη και στο Εθνικό Παρατηρητήριο για την Αντιμετώπιση της Βίας Κατά των Γυναικών. Οργανώνει, μάλιστα, και μαθήματα αυτοάμυνας και κουνγκ φου κάθε Σάββατο, σε μυστικό (για...ευνόητους λόγους) χώρο, στην Αθήνα (έναντι 20 ευρώ μηνιαίως, για τα έξοδα λειτουργίας της).

tanea.gr 11/11/2009

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου