Γράφει η Μπέττυ Γιάννα
Χθες ήταν η θλιβερή πρώτη επέτειος του θανάτου του μικρού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, που έπεσε από τα πυρά του αστυνομικού Επαμεινώνδα Κορκονέα.
Yπάρχει ένα υπέροχο σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου που νομίζω ότι επισημαίνει το σημαντικότερο συμπέρασμα που βγαίνει από την δολοφονία Γρηγορόπουλου και τις διαστάσεις που έχει πάρει αυτή.
Σε πολλούς, ίσως στους περισσότερους Έλληνες το όνομα αυτό δεν θυμίζει τίποτε. Ένας άγνωστος μεταξύ αγνώστων και όχι αυτός ο κακός χαμός και τα επεισόδια που λαμβάνουν χώρα κάθε χρόνο σε όλη την Ελλάδα. Ούτε μια φορά δεν κάηκε η Αθήνα στη μνήμη του…
Δύο παιδιά συναντώνται και ο ένας είναι ο Αλέξης Γρηγορόπουλος. Ο άλλος του λέει. «Σε ζηλεύω ρε μπαγάσα…». Ο Αλέξης τον ρωτά «γιατί;» και ο άλλος πάει να του πει «το 1992 είχα κατέβει…» Και όταν ο Αλέξης τον ρωτά ποιος είναι αυτός του απαντά «Θάνος Αξαρλιάν».
Για μία μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας, σημασία δεν έχει ο νεκρός, αλλά ποιος ήταν ο δράστης. Για τον δυστυχή Θάνο Αξαρλιάν, που έπεσε από ρουκέτα της Ε.Ο. 17Ν στις 14 Ιουλίου 1992, στην προσπάθειά τους να πλήξουν τον τότε υπουργό Παλαιοκρασσά, καμία πορεία διαμαρτυρίας, καμία εκδήλωση, κανένας παλλαϊκός ξεσηκωμός δεν συντελέσθηκε.
Εικοσιτέσσερα χρόνια μετά, σχεδόν ξεχασμένος, αποτελεί απλά μία παράπλευρη απώλεια.
Xθες για μια ακόμη φορά έγιναν τα συνηθισμένα εθιμικά επεισόδια που γίνονται κάθε φορά ανήμερα του Αγίου Νικολάου. Οι μπαχαλάκηδες τα έσπασαν για να τιμήσουν τον Αλέξη.
Το είχαν προαναγγείλει άλλωστε, είχαν βγάλει και ανακοίνωση στο διαδίκτυο να απομακρυνθούν τα αυτοκίνητα από το κράτος των Εξαρχείων.
Καμένα αυτοκίνητα, σπασμένα πεζοδρόμια, μάρμαρα, φανάρια, ένα καμένο περίπτερο, ένα φυλάκιο κατεστραμμένο, παντού αποκαΐδια, αναποδογυρισμένοι κάδοι.
Tα «όπλα» των αντιεξουσιαστών; Μολότοφ, κομμάτια μαρμάρου, πέτρες, ακόμη και ξηλωμένα τσιμέντα από τα πεζοδρόμια.
Και από την άλλη μεριά η Αστυνομία, που γνώριζε τι θα συμβεί και απλώς παρατηρούσε αφήνοντας τους «γνωστούς – άγνωστους» να πετάνε φωτοβολίδες με όπλο όπως βλέπετε και στις παρακάτω φωτογραφίες.
«Ήθελαν προφανώς κάποιο θύμα για να δικαιολογήσουν την επανάστασή τους.
Δεν τους βγήκε, αλλά έκαψαν, έσπασαν, προκάλεσαν, έβρισαν, έσπειραν τον τρόμο και σήμερα κοιμούνται ήσυχοι στα καλοβαλμένα σπίτια τους. Δεν έχουν να ανησυχούν για τίποτε. Πολλοί από αυτούς θα γίνουν υπουργοί, δεν αποκλείεται να γίνουν και πρωθυπουργοί αν αποδειχθούν έξυπνοι και οδηγήσουν τις αγέλες. Δεν τους χρειάζεται ένας Αξαρλιάν, ένας Γρηγορόπουλος τους είναι αρκετός. Τον τιμάνε βρίζοντάς τον. Φτύνοντας στον τάφο του, σπάζοντας τις περιουσίες του δημοσίου και κάθε Έλληνα πολίτη. Έτσι τον τιμούν και περιμένουν να περάσουν τα χρόνια για να πάρουν μια κυβερνητική θέση. Γιατί έτσι συμβαίνει όταν κυριαρχεί η «αριστερή» ιδεολογία.
Οι νεκροί της Μαρφίν ή ο νεαρός Θάνος είναι «παράπλευρες απώλειες». Ο Αλέξης είναι σύμβολο των επαναστατημένων νέων και η ζωή συνεχίζεται. Εδώ θα είμαστε και του χρόνου να τα ξαναθυμόμαστε, να καταγράφουμε τις ζημιές, να ασχολούμαστε με το κράτος των Εξαρχείων και τους μπάχαλους.
Όχι, δεν φταίει μόνο αυτή η κυβέρνηση ή οι προηγούμενες για την ανικανότητά τους να τους πιάσουν και να σπάσουν το απόστημα. Η ίδια η κοινωνία φταίει που τους ανέχεται. Οι οικογένειές τους που χαίρονται για τα «επαναστατημένα παιδιά τους», τα κόμματα που τους υποθάλπουν, το κράτος που τους ανέχεται» σχολιάζει χαρακτηριστικά το antinews.gr
Όταν μια χώρα δεν σέβεται τους νεκρούς της, όλους τους νεκρούς, και απλά τους κατατάσσει ανάλογα με το πώς την συμφέρει, τότε δεν έχει καμιά τύχη να προοδεύσει.
Σπάστε λοιπόν ελεύθερα μπάχαλοι. Κάψτε, λεηλατήστε, βρίστε κι αν βρείτε την ευκαιρία σκοτώστε κιόλας. Η «επανάσταση» να είναι καλά και όλα τα άλλα…
Ευχή μου είναι τα θύματα της τρομοκρατίας και της βίας, από όπου και εάν αυτή προέρχεται, να μην λησμονιούνται και να μην αποτελούν πεδίον εκμετάλλευσης κανενός.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σκεπάζει τον Αλέξη, τον Θάνο και τους νεκρούς της Μαρφίν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου