TA YΠΕΡ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΜΟΝΟΜΑΧΩΝ! ΣΑΜΑΡΑΣ VS ΤΣΙΠΡΑΣ

Μία εβδομάδα πριν από την κρισιμότερη εκλογική αναμέτρηση στη μεταπολεμική ιστορία της χώρας και υπό το βάρος της αβεβαιότητας για τις μετεκλογικές εξελίξεις, οι οποίες θα κρίνουν το παρόν και το μέλλον της χώρας, οι δύο πρωταγωνιστές της κάλπης, ο πρόεδρος της ΝΔ κ. Αντ. Σαμαράς και ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλ. Τσίπρας, κορυφώνουν την προεκλογική σύγκρουση με στόχο την «πρωτιά». Καταγράφοντας τα «συν» και τα «πλην» των δύο «μονομάχων» κατά την προεκλογική περίοδο, «Το Βήμα» επιχειρεί να αποτυπώσει τα πολιτικά διακυβεύματα της κάλπης και να φωτίσει τη στρατηγική ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στην τελική ευθεία προς τις κρίσιμες εκλογές της 17ης Ιουνίου.

Ο εγγυητής της σταθερότητας

Ως ο εγγυητής της σταθερότητας και της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας εμφανίζεται ο κ. Αντ. Σαμαράς, ο οποίος θα επενδύσει την τελευταία εβδομάδα και στην ατζέντα της καθημερινότητας, με επίκεντρο τη λαθρομετανάστευση και τη δημόσια τάξη και ασφάλεια. Το βασικό όπλο του είναι η ανησυχία σημαντικού τμήματος του εκλογικού σώματος, ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία μπορεί η χώρα να οδηγηθεί εκτός ευρώ.
Υστερα από μακρά περίοδο εσωτερικών παλινωδιών ο κ. Σαμαράς, έχοντας συνάψει συμμαχία με την κυρία Ντόρα Μπακογιάννη, εξουδετέρωσε σε μεγάλο βαθμό την κριτική ότι η παράταξη πηγαίνει διασπασμένη σε μια κρίσιμη μάχη.
Αν και συμμετέχει στο πολιτικό παιχνίδι από το 1977, όταν και εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής, θεωρεί ότι δεν αποτελεί τμήμα του μεταπολιτευτικού σκηνικού, το οποίο έχει φθάσει στα όριά του. Ωστόσο ακόμη και βουλευτές του κόμματός του αναφέρουν ότι τροχοπέδη στην προσπάθειά του αποτελεί το γεγονός πως δεν τόλμησε αλλαγές και ρήξεις στο κόμμα του και άρα έδωσε την εντύπωση ότι και ο ίδιος είναι ένα «φθαρμένο προϊόν».

Για άλλους όμως το πλεονέκτημα του κ. Σαμαρά είναι ότι, παρά τα λάθη, τις αδυναμίες και τα μειονεκτήματά του, παραμένει ο αρχηγός ενός μεγάλου αστικού κόμματος, το οποίο, αν και κάποια στιγμή είχε αντιφάσεις και αμφισημία στον πολιτικό του λόγο, αποτελεί τον εγγυητή της παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη.
Ενα από τα μεγάλα λάθη του, όπως λένε και εντός του κόμματός του, ήταν το γεγονός ότι επέμεινε για γρήγορες εκλογές, πιστεύοντας στην αυτοδυναμία που δεν ήρθε. Πολλά από τα λάθη που έκανε, απόρροια των συμβουλών ορισμένων συνεργατών του, τον αποδυνάμωσαν ως παράγοντα υπευθυνότητας και φερεγγυότητας.
Για να αλλάξει το κλίμα, κατεβλήθη μεγάλη προσπάθεια το τελευταίο διάστημα. Σύμφωνα με πολιτικούς αναλυτές, οι ψηφοφόροι φαίνεται ότι επιλέγουν τη ΝΔ, ανεξάρτητα από τη βαθύτατη προβληματική εικόνα που εκπέμπει, διότι αισθάνονται ασφαλέστεροι με αυτήν ως κυβέρνηση.
Ηταν αυτός που έθεσε ευθέως το εκλογικό δίλημμα των εκλογών «ευρώ ή δραχμή» και «Ευρώπη ή απομόνωση» και προβάλλεται ως ο αρχηγός που μπορεί, εκτός από την εγγύηση που δίνει ότι θα υπάρξει σταθερότητα στη χώρα, να διαπραγματευθεί το μνημόνιο εντός ευρωζώνης.
Την προσπάθεια του κ. Σαμαρά δεν βοήθησε καθόλου η ΝΔ, η οποία αποτελεί πλέον ένα γηρασμένο κόμμα με ανεπαρκή μηχανισμό.


Ο ρυθμιστής των εξελίξεων

Εχοντας περάσει τις συμπληγάδες των αντιφάσεων στον πολιτικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ.Αλ. Τσίπρας εστιάζει την προσοχή του πλέον στην επιχειρούμενη εδραίωση του κυβερνητικού προφίλ του. Στα πλεονεκτήματά του, σύμφωνα με πολιτικούς παρατηρητές, συγκαταλέγεται η «άφθαρτη εικόνα» του όσον αφορά την (καταγεγραμμένη και εκλογικά) απόδοση ευθυνών από μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος προς τα πολιτικά πρόσωπα που ευθύνονται για την οικονομική κατάρρευση της χώρας. «Ο Τσίπρας βρίσκεται εκτός του κάδρου των ευθυνών των πολιτικών της Μεταπολίτευσης» λέγεται χαρακτηριστικά, ενώ επισημαίνεται ότι εκφράζει «τη γενιά που πλήττεται από τα δυσμενή μέτρα που έχουν ληφθεί», καθώς και την «ανάγκη για υπέρβαση του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος το οποίο έφερε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού».
Με επικοινωνιακά ατού τον ριζοσπαστισμό και τον αντισυστημικό του λόγο σε μια εποχή οριακής κοινωνικής δυσαρέσκειας και οργής και με το συγκριτικό πλεονέκτημα που του δίνει η διάθεση μεγάλης μερίδας της κοινωνίας για τιμωρία του αποσαρθρωμένου μεταπολιτευτικού δικομματικού πλαισίου, ο κ. Τσίπρας συνεχίζει να προβάλλει ως εκφραστής της γενικευμένης αγανάκτησης, υπερβαίνοντας τις παραδοσιακές κομματικές οριοθετήσεις αλλά και τις αγκυλώσεις της Αριστεράς. Παράλληλα κατόρθωσε να συγκεράσει σε μια κοινή «γραμμή» τις διαφοροποιήσεις που εκφράζονταν εντός του ΣΥΡΙΖΑ, επανατοποθετώντας την «πυξίδα» στην κατεύθυνση της αναζήτησης λύσης εντός της ευρωζώνης, όπως δηλώνει με κάθε ευκαιρία, δίχως μονομερείς ενέργειες, υπό τον όρο βεβαίως της ακύρωσης του μνημονίου και της ανατροπής των συνεπειών του, μέσω της καλλιέργειας των προσδοκιών για μια άλλου τύπου διαπραγμάτευση με τους δανειστές.
Αυτό όμως που εμφανίζεται ως συγκριτικό πλεονέκτημά του μπορεί να καταστεί και το αδύναμο σημείο του, στον βαθμό που η επιλογή της ρήξης με τα συμφέροντα των πιστωτών αποδειχθεί στην πορεία «άγνοια κινδύνου» από πλευράς του, όπως τον κατηγορούν οι επικριτές του. Ισορροπώντας ανάμεσα στην καταγεγραμμένη αποδοκιμασία των πολιτών έναντι της ως τώρα πολιτικής διαχείρισης της κρίσης και στον κίνδυνο να βρεθεί η χώρα εκτός του ευρωπαϊκού οικονομικού και πολιτικού γίγνεσθαι (άτακτη πτώχευση, επιστροφή στη δραχμή κτλ.), ο κ. Τσίπρας επιχειρεί ένα ρίσκο ιστορικών διαστάσεων δίχως επιστροφή.

ΤΟ ΒΗΜΑ ( Β.Λαμπρόπουλος)