Ήρθε λοιπόν ο πρώην υποδιευθυντής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ενός μη εκλεγμένου οργανισμού που δεν είναι υπόλογος σε κανέναν και καθορίζει την πολιτική του με βάση τις οδηγίες που παίρνει από σώματα εκπροσώπων του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Αυτή την πολιτική θέληση των τραπεζών που συμμετέχουν σε αυτά τα λόμπι εκπλήρωνε και ο κ. Παπαδήμος από το πόστο του. Ως εκ τούτου αποτελεί δοκιμασμένο μέλος της παγκόσμιας τραπεζικής ελίτ, την οποία και αντιλαμβάνεται ως τη «μητέρα-πατρίδα» του. (Αν ανατρέξουμε στην εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη, τους Πρωταγωνιστές, όταν ήταν καλεσμένος του δημοσιογράφου θα ακούσουμε τον ίδιο να επιβεβαιώνει με τα λεγόμενά του τα παραπάνω).
Παρόλα αυτά όμως, ο ελληνικός λαός είδε με ανακούφιση τον περισπούδαστο Τραπεζίτη να διαδέχεται τον Γιώργο Παπανδρέου στην πρωθυπουργία. Και ήτανπραγματικά απορίας άξιο να βλέπεις την πλειοψηφία του κόσμου να τρέφει μεγάλες ελπίδες και να θεωρεί ως σωτήρα έναν μη εκλεγμένο πρωθυπουργό, χωρίς καν να ξέρει ούτε τα βασικά για το παρελθόν του κ. Παπαδήμου, ο οποίος είχε την… τύχη να έχει πιστούς συμμάχους τα media, τα οποία φρόντισαν να τον πλασάρουν ως τον κατάλληλο άνθρωπο τη σωστή στιγμή και τα κατάφεραν μια χαρά, αφού τα ψάρια «τσίμπησαν».
Επειδή όμως τα Μέσα ανέδειξαν μόνο την «άγια» πλευρά του κ. Παπαδήμου, έχουμε το χρέος να κάνουμε το ίδιο και για τη σκοτεινή πλευρά του πρωθυπουργού μας, ο οποίος έχει αναμφίβολα βεβαρυμμένο ποινικό μητρώο.
Ας δούμε λοιπόν τα έργα και τις ημέρες του Λουκά Παπαδήμου για να έχουμε όλοι μια πιο ξεκάθαρη εικόνα για το ποιον του «καλού Τραπεζίτη».
Ο Λουκάς, ο Κώστας και η «φούσκα»
Πρόκειται για τον άνθρωπο που διετέλεσε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος κατά την πιο βρώμικη περίοδο της χρηματιστηριακής φούσκας και των θαλασσοδανείων.
Για να κατανοήσουμε όλοι καλύτερα τα γεγονότα παραπέμπουμε σε άρθρο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ στις 19 Σεπτεμβρίου 1999, με τίτλο “SOS Παπαδήμου προς επενδυτές”, κατ’ αποκλειστικότητα δημοσίευσε βαρυσήμαντες δηλώσεις του νυν πρωθυπουργού, που αποτέλεσαν και την αφορμή για την αρχή της πτώσης του ΧΑΑ.
Με τις δηλώσεις αυτές ο κ. Παπαδήμος προσπάθησε να νίψει τας χείρας του από τη ληστεία που συντελούνταν στη Σοφοκλέους. Ήταν όμως πολύ αργά, και καμία δήλωση δεν μπορούσε πλέον να τον απαλλάξει των δικών του ευθυνών. (Σημειωτέον ότι την προηγουμένη είχαν γίνει δηλώσεις του διοικητή της Εθνικής Τράπεζας, κ. Θ. Καρατζά, με τις οποίες και εκείνος προειδοποιούσε το επενδυτικό κοινό για τις υπερβολές που διαμορφώνονταν στις λεγόμενες περιφερειακές μετοχές.)
Ο κ. Παπαδήμος επισήμανε ότι “κατά τους τελευταίους μήνες παρατηρείται μια διευρυνόμενη αναντιστοιχία μεταξύ της αύξησης των τιμών των μετοχών πολλών επιχειρήσεων και της προσδοκώμενης ανόδου της κερδοφορίας τους κατά τα επόμενα έτη. Οι τιμές πολλών μετοχών, σε σχέση με τα πρόσφατα και ορθολογικώς προσδοκώμενα επιχειρηματικά κέρδη, έχουν διαμορφωθεί σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα, συγκρινόμενα με τις αντίστοιχες σχέσεις χρηματιστηριακών τιμών και επιχειρηματικών κερδών που έχουν διαμορφωθεί στις κεφαλαιαγορές άλλων χωρών.”
Ας προσπαθήσουμε να αναλύσουμε τη δήλωση αυτή. Κατ’ αρχήν είναι διατυπωμένη αρκετά αόριστα. Το «κατά τους τελευταίους μήνες» σημαίνει ότι το πρόβλημα ήταν παλιό και απλά ο κ. Παπαδήμος καθυστέρησε πολύ να επισημάνει τους κινδύνους στους μικροεπενδυτές. Όπως όμως απέδειξαν οι θλιβερές εξελίξεις, το ΧΑΑ ήταν υπερτιμημένο ήδη από τα τέλη του 1998, αλλά όλοι οι αρμόδιοι ντοπάριζαν τους μικροεπενδυτές μιλώντας για ακόμη καλύτερες μέρες.
Επιπλέον, ο κ. Διοικητής μίλησε για μετοχές πολλών επιχειρήσεων, που σημαίνει ότι κατά την άποψή του το πρόβλημα το είχαν πολλές, αλλά όχι όλες. Και βέβαια, το μυαλό όλων πήγαινε στις μετοχές της λεγόμενης “περιφέρειας”, δηλαδή τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Στις επόμενες δηλώσεις του αυτό θα διευκρινιζόταν ακόμη καλύτερα και θα γινόταν σαφές ότι η παρέμβαση του κ. Παπαδήμου ήταν εκ του πονηρού και είχε στόχο να στρέψει τους επενδυτές προς τα λεγόμενα blue chips (παλαιά τζάκια). Είχε ήδη ξεσπάσει ένας αμείλικτος πόλεμος μεταξύ των παλαιών και νέων τζακιών και φαίνεται πως ο κ. Παπαδήμος δεχόταν πιέσεις για να παρέμβει.
Είπε λοιπόν στη συνέχεια: “Ιδιαίτερα προβληματίζει το γεγονός ότι κατά τους τελευταίους μήνες έχει σημειωθεί μεγάλη άνοδος των τιμών των μετοχών εταιρειών με περιορισμένα ή και ανύπαρκτα κέρδη, χωρίς αξιόλογα περιουσιακά στοιχεία και με αβέβαιες οικονομικές προοπτικές. Η εξέλιξη αυτή δεν μπορεί παρά ν’ αντικατοπτρίζει ελλιπή ή λανθασμένη πληροφόρηση και άγνοια των κινδύνων που αντιμετωπίζονται.”
Ας σταθούμε λίγο και σ’ αυτή τη δήλωση. Μήπως η μεγάλη άνοδος των τιμών κάποιων μετοχών δεν οφειλόταν σε φυσιολογική αυξημένη ζήτηση αλλά σε χειραγώγηση και σε παιχνίδια αδίστακτων κερδοσκόπων με τη διασπορά ψευδών ειδήσεων; Και γιατί δεν καταδίκασε το γεγονός αυτό ο κ. Παπαδήμος; Μήπως για να μη θίξει φίλους και συναδέλφους όπως, π.χ., τον κ. Καρατζά της Εθνικής, για το άγριο κερδοσκοπικό παιχνίδι που είχε στηθεί με τη μετοχή των Γενικών Αποθηκών – μιας χρεοκοπημένης θυγατρικής της Εθνικής Τράπεζας – η οποία είχε ανέβει κατά 389,65% στο διάστημα 2 Αυγούστου 17 Σεπτεμβρίου;
Αλλά ο κ. Διοικητής επέπεσε και σε ένα άλλο ολίσθημα, όταν αναφέρθηκε σ’ αυτούς που αγόρασαν τίτλους με δανεικά. Είπε χαρακτηριστικά: “Όταν όμως διαφανεί η πραγματικότητα, οι τιμές προσαρμόζονται απότομα και οι οικονομικές συνέπειες μπορεί να είναι επώδυνες, ιδίως για όσους τελευταίοι εισήλθαν στην αγορά, λίγο πριν επικρατήσει η οικονομική λογική και απέκτησαν τους μετοχικούς τίτλους όχι με ίδια, αλλά με δανειακά κεφάλαια”. Νάτος λοιπόν ο διαπρύσιος κήρυκας της οικονομικής λογικής, κ Λ. Παπαδήμος! Είναι ο ίδιος που, ίσως κάτω από πίεση της κυβέρνησης, μια εβδομάδα αργότερα αύξησε το όριο δανειοδότησης για αγορά τίτλων από 5 σε 15 εκατομμύρια δραχμές για να πάρει κι άλλο κόσμο στο λαιμό του!
Βέβαια ο κ. Παπαδήμος φρόντισε ώστε να μην το βάλουν στα πόδια και εγκαταλείψουν το ΧΑΑ όσοι θα έπαιρναν στα σοβαρά τις δηλώσεις του. Είπε ότι “όσοι επενδύουν ορθολογικά λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα θεμελιώδη οικονομικά δεδομένα των εταιρειών και δεν επηρεάζονται από φήμες και προσδοκίες χωρίς αντίκρισμα, μπορούν να προσδοκούν ικανοποιητικές αποδόσεις μεσοπρόθεσμα οι οποίες συναρτώνται και με τις διεθνείς προοπτικές της ελληνικής οικονομίας.”
Ιδού η πλάνη και η παραπλάνηση των μικροεπενδυτών από το στόμα του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος! Από ποιες λοιπόν μετοχές θα προσδοκούσαν ικανοποιητικές αποδόσεις οι “συνετοί” μικροεπενδυτές; Από τις Τράπεζες, τα υποτιθέμενα “ρετιρέ” της ελληνικής οικονομίας, των οποίων ο δείκτης από 11.351,98 μονάδες που είχε κλείσει την εβδομάδα εκείνη, θα καταποντιζόταν στις 2.077,99 (-81,69%) στις 12 Μαρτίου του 2003, και για τις οποίες ο διεθνής οίκος UBS θα έλεγε («Η», 11/03/2003) ότι αποτελούσαν τον “αδύναμο κρίκο” της ελληνικής αγοράς;
Κι όλα αυτά συναρτώνται, είπε ο κ. Διοικητής, με τις διεθνείς προοπτικές της ελληνικής οικονομίας! Και για τη συνεισφορά του σ’ αυτές τις προοπτικές, που υποτίθεται ότι ήταν λαμπρές, ο κ. Παπαδήμος ανταμείφτηκε αργότερα και επελέγη αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας! Αλλά ο κ. Παπαδήμος σε καμία περίπτωση δεν λαμβάνει άφεση αμαρτιών με το καινούργιο του πόστο.
Στη συνείδηση των καμένων μικροεπενδυτών, αλλά και του συνόλου των Ελλήνων που υφίστανται τις οδυνηρές συνέπειες της αποτυχημένης οικονομικής πολιτικής και του ιδίου, θα είναι πάντα ένοχος. Τώρα, αν είναι ο τρίτος κατά σειράν ένοχος, μετά τον κ. Σημίτη και τον κ. Παπαντωνίου είναι μια μικρή λεπτομέρεια. Και οι τρεις μαζί πάντως θα καταταγούν στην ιστορία ως το μοιραίο τρίο που οδήγησε την οικονομία της Ελλάδας στην ύφεση, παρ’ όλο τον πακτωλό των κοινοτικών κονδυλίων και την οικονομική αφαίμαξη του κοσμάκη μέσω του Χρηματιστηρίου.
Η μεγάλη αγάπη με τον Σημίτη που κατέληξε στα σκαλιά της… Ευρώπης
Η πιο σημαντική στιγμή στην καριέρα του Λουκά Παπαδήμου πριν… την επόμενη ήρθε το 1994, όταν και ανέλαβε το πόστο του διοικητή της ΤτΕ, μια θέση που του εμπιστεύθηκε ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου. Παράλληλα με τη μεγάλη αυτή «τιμή» ο τραπεζίτης μας επιφορτίστηκε και με το κρίσιμο έργο της προετοιμασίας της χώρας για την ένταξη στην ευρωζώνη.
Ο Ανδρέας μπορεί να «έφυγε» όμως ένας νέος «έρωτας» άρχισε να γεννιέται. Έτσι, από το 1996 ο Λουκάς συνέχισε το έργο του έχοντας στο πλευρό του το νέο πρωθυπουργό της χώρας, τον Κώστα Σημίτη.
Και αν τα θεμέλια στη σχέση αυτή μπήκαν έμπρακτα με το πλιάτσικο στο χρηματιστήριο και τα δάνεια που μοίρασε στο πολιτικό προσκήνιο και το μιντιακό παρασκήνιο, φροντίζοντας να ικανοποιήσει τους απανταχού πασόκους που έλυναν και έδεναν εκείνη την εποχή, το μεγάλο «μπαμ» που άφησε άλαλη ολόκληρη την Ευρώπη, ήρθε με την ολοκλήρωση του Μεγάλου Σχεδίου, την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ.
Το όνομα του Λουκά Παπαδήμου είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας. Ως γνωστόν, η Τράπεζα της Ελλάδος και ο Διοικητής της ήταν αρμόδιος για τον καθορισμό της ισοτιμίας της δραχμής σε σχέση με τα ξένα νομίσματα. Τον Μάρτιο του 1998 καθορίστηκε η ισοτιμία της δραχμής σε σχέση με το ecu, την λογιστική μορφή του ευρώ πριν αυτό καταστεί ευρωπαϊκό κοινό νόμισμα. Τότε λοιπόν, έλαβε χώρα η επιβεβλημένη υποτίμηση της δραχμής σε σχέση με το ecu. Από 311 δρχ. ανά ecu η δραχμή καθορίστηκε σε 357 δρχ. ανά ecu. Μια λογική υποτίμηση της τάξεως του 14% ακολουθούσα τις αντίστοιχες υποτιμήσεις και διολισθήσεις της δραχμής από το 1983 κι εντεύθεν, προκειμένου η ελληνική οικονομία να παραμείνει ανταγωνιστική.
Από το 1998 όμως, μετά την τελευταία υποτίμηση μέχρι και το «κλείδωμα» της ισοτιμίας δραχμής- ecu-ευρώ, άρχισε –όλως παραδόξως – να ανατιμάται η δραχμή!!! Έως ότου φτάσαμε στον Απρίλιο του 2000 οπότε η ισοτιμία «κλείδωσε» (πού παρακαλώ;) σε 1 ευρώ= 340,75 δρχ.
Αντί δηλαδή η δραχμή να εξακολουθήσει να υποτιμάται-διολισθαίνει…ανατιμήθηκε τεχνηέντως και μάλιστα κατά 5%, κάτι που συνέβαινε για πρώτη φορά στην ιστορία της Δραχμής, εντελώς τυχαία λίγο καιρό πριν την ένταξή μας στην ΟΝΕ.
Τι πέτυχε ο Λουκάς Παπαδήμος, ως απολύτως αρμόδιος, με την ενέργεια αυτή:
1. Έβλαψε την ανταγωνιστικότητα της χώρας
2. Αύξησε το δημόσιο έλλειμμά της
3. Αύξησε το δημόσιο χρέος της. Ακριβώς από αυτή την ενέργεια Παπαδήμου το έλλειμμα και το δημόσιο χρέος εκτοξεύθηκαν αλματωδώς με αποτέλεσμα να φτάσουμε στη σημερινή τραγική κατάσταση.
Αποδεικνύεται λοιπόν ότι ο ρόλος του Παπαδήμου να ανατιμήσει τεχνηέντως τη δραχμή σε σχέση με το ευρώ, μόνον τυχαίος δεν ήταν: Έκανε το χατίρι της Γερμανίας- ναι αυτής που τώρα διαπραγματεύεται για το χρέος αυτό-, η οποία ήθελε τους εταίρους της στην ΟΝΕ όσο το δυνατόν λιγότερο ανταγωνιστικούς. Το ίδιο επιχείρησε να κάνει η Γερμανία και με άλλες χώρες που εισέρχονταν στην ΟΝΕ με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Ιταλία, η οποία όμως αντιστάθηκε και κατάφερε να «κλειδώσει» το εθνικό της νόμισμα με ισοτιμία 1 ευρώ= 2000 λιρέτες. Την ίδια ώρα, ο τότε Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, αντί να υπηρετήσει τα συμφέροντα της χώρας μας, μαζί με τον Σημίτη στην Πρωθυπουργία, χαντάκωναν την Ελλάδα, όπως επιθυμούσε η Γερμανία!
Η βοήθεια από την άλλη άκρη του Ατλαντικού – Το περίφημα swaps της Goldman Sachs
Όμως οι πρωτόγνωρες κινήσεις του κ. Παπαδήμου που μας έφεραν στο Ευρώ και η στενή σχέση του με τον Κώστα Σιμήτη δε σταματάνε σε αυτό το σημείο. Για να επιτύχουν την ένταξή μας στην ΟΝΕ χρειάστηκαν να κάνουν αλισβερίσια και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, αφού από μόνες τους οι ενέργειες αυτές δεν ήταν αρκετές και αυτό γιατί για να περάσουμε στην ευρωζώνη υποχρεούμασταν να παρουσιάσουμε συγκεκριμένα όρια ελλείμματος (έως 3%) και χρέους (έως 60% του ΑΕΠ), βάσει του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης και των λεγόμενων κριτηρίων Σύγκλισης που καθορίστηκαν στο Μάαστριχτ. Για να γίνει κατανοητό όμως σε όλους πώς επετεύχθη αυτό πρέπει να εξετάσουμε την υπόθεση των περίφημων Hellenic Swaps.
Οι συμφωνίες είχαν και ονόματα
«Για να γίνει αυτό, λοιπόν, το 2000 και το 2001, η Ελλάδα επί πρωθυπουργού Σημίτη και η Goldman Sachs, συμφώνησαν το περίφημο “currency swap”. Ένα μέρος του χρέους της Ελλάδας καταμετρούταν σε δολλάρια και γιεν Ιαπωνίας, με αποτέλεσμα η είσοδος στην ΟΝΕ να καθιστούσε απαραίτητη τη μετατροπή τους σε ευρώ. Η συμφωνία με τη Goldman επέτρεψε να γίνει η μετατροπή με παλαιότερη και όχι τρέχουσα ισοτιμία και να αφαιρεθεί από το ονομαστικό χρέος της χώρας ένα σεβαστό ποσό. Η ίδια η εταιρεία δήλωσε πως το συνολικό ποσό που απέφεραν οι «ανταλλαγές νομίσματος» ανέρχεται στα 2,3 δις ευρώ.
Και ενώ στην Ελλάδα οι συμφωνίες αυτές πέρασαν στα ψιλά γράμματα, ακόμα και με τις αποκαλύψεις της τελευταίας διετίας, στον Αμερικάνικο Τύπο έχουν όνομα: Αριάδνη, Αίολος και Άτλας3, τρεις εταιρείες-οχήματα ειδικού σκοπού.
Σύμφωνα με πληροφορίες των New York Times, των Financial Times, του Euroweek και άλλων δημοσιογραφικών portals, η «Αριάδνη» ήταν η πρώτη συμφωνία Goldman-Ελλάδας το 2000 και σύμφωνα με την οποία το Ελληνικό Δημόσιο δεσμεύει για λογαριασμό της Goldman μέρος των μελλοντικών εσόδων του Ο.Π.Α.Π.
Ο «Αίολος», ιδρυθείς το 2001, επέτρεψε τη δέσμευση εσόδων από τα τέλη του «Ελευθέριος Βενιζέλος» και ο «Άτλας», την ίδια χρονιά, τη δέσμευση εσόδων από τα τέλη διοδίων. Στη διαχείριση και εποπτεία των επιχειρήσεων αυτών και των συναλλαγών τους φέρονται να εμπλέκονται επίσης οι Morgan Stanley και UBS και οι ελληνικές Eurobank, Εθνική Τράπεζα και Alpha Bank.
To 2002 η αγαστή συνεργασία ελληνικής κυβέρνησης και Goldman όμως συνεχίστηκε: νέο swap αυτή τη φορά από γιεν και δολλάρια πάλι σε ευρώ αποδίδει 1 δις ευρώ «απαλλαγή» για το ελληνικό χρέος. Αυτή ήταν η «ζαβολιά» για την οποία η καγκελάριος Μέρκελ ορυόταν το 2006 και οι Έλληνες κατηγορούνταν για εξαπάτηση της Ευρώπης. Ήταν ακόμα μια «καινοτομία» και «κατόρθωμα» της ομάδας τεχνοκρατών της Goldman, διότι πέτυχαν μια ακόμα πολύ επικερδή συμφωνία: η Ελλάδα εξέδωσε ομόλογα αξίας 10 δις δολλαρίων και μέσω της Goldman τα αντάλλαξε σε 8,4 δις ευρώ χρησιμοποιώντας παλαιότερη ισοτιμία (και όχι την τρέχουσα, βάσει της οποίας θα έπρεπε η μετατροπή να της δώσει 7,4 δις ευρώ).
Τα swaps του 2000, 2001 και 2002 ήταν επί της ουσίας «δομημένα» προϊόντα που σκαρφίστηκε η Goldman, τα οποία «εξασφάλισαν» αρκετά δις ευρώ στο ελληνικό δημόσιο και του επέτρεψαν να παρουσιάσει μικρότερο έλλειμμα στη Eurostat.
Η Goldman από τη μεριά της κέρδισε 300 εκατομμύρια δολάρια μόνο από την τελευταία συναλλαγή ως αμοιβή για την «εξυπηρέτηση» και περίπου 5 δις σε βάθος χρόνου από τόκους 260 εκατομμυρίων το χρόνο με λήξη αποπληρωμής της συμφωνίας το 2019. Με απλά λόγια μαγείρεψε το χρέος της Ελλάδας με αντάλλαγμα μια αδρή μελλοντική πληρωμή. Επιπλέον «ασφάλισε» την έκθεση της έναντι του ελληνικού χρέους και «στοιχημάτισε» ουσιαστικά εναντίον της Ελλάδας αγοράζοντας ασφάλιστρα κινδύνου (CDS) μέσω της γερμανικής τράπεζας Depfa.
Για το «διπλό ταμπλό» που έπαιξε η Goldman δανείζοντας από τη μια την Ελλάδα και στοιχηματίζοντας εναντίον της από την άλλη, κατηγορήθηκε από τον Αμερικάνικο Τύπο και ευθαρσώς δήλωσε πως είναι πάγια πρακτική ένα επενδυτικό και πιστωτικό ίδρυμα να προχωρεί στην εξασφάλιση του ρίσκου από τις συναλλαγές του και ότι αυτό είναι γνωστό στους πελάτες του, όπως και στην ελληνική κυβέρνηση.
Μάλιστα για του λόγου το αληθές η Goldman με μια σειρά ακόμα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα όπως η Markit Group, στην οποία η Goldman και η JP Morgan είναι μέτοχοι, δημιούργησαν ένα χρηματιστηριακό δείκτη προκειμένου να εμπορεύονται οι επενδυτές τα ασφάλιστρα κινδύνου που αφορούν ακριβώς στο χρέος χωρών της ευρωζώνης όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία. Ο δείκτης ονομάζεται iTraxx SovX και πολλοί επενδυτές τονίζουν ότι οι συναλλαγές που αφορά ο δείκτης επιβαρύνουν σε μεγάλο βαθμό την επιδείνωση του χρέους μιας χώρας. Ανάμεσα στους αγοραστές CDS συγκαταλέγονται η Deutsche Bank, UBS, Credit Suisse, Societe Generale και ΒΝΡ Paribas.
Ας επιστρέψουμε όμως στις ανταλλαγές νομίσματος μεταξύ Ελλάδας και Goldman. To γεγονός ότι επέλεξαν όποια ισοτιμία ευρω-δολαρίου-γιεν ήθελαν για να πετύχουν τη διαφορά στο τελικό συνάλλαγμα αφαιρεί από την «αγορά» αυτήν την αξία και με έναν ιδιόρρυθμο διμερή διακανονισμό, η Ελλάδα πρακτικά δανειζόταν ρευστό προκαταβολικά με αντάλλαγμα μελλοντικές αποδόσεις των Δημοσίων εσόδων προς τους δανειστές. Το Ελληνικό Κράτος όμως δεν «κατέγραψε» αυτές τις συμφωνίες ως δάνεια αλλά ως αγοραπωλησίες και έτσι δεν εμφανίζονταν οι διαφορές αξίας συναλλάγματος στον κρατικό ισολογισμό.
Άλλωστε ο κανονισμός της Eurostat δεν αναγνωρίζει μια τέτοια συμφωνία ως «δάνειο» και δενυπολογίζει στο έλλειμμα τα ποσά που χάνονται από τέτοιες συναλλαγές τύπου swap, με αποτέλεσμα αυτό να φανεί χαμηλότερο (1.2% το 2002, κατώ από 3% δηλαδή που προϋποθέτει το Σύμφωνο Σταθερότητας).
Το εργαλείο πάντως της ανταλλαγής νομίσματος υπάρχει από το 1985 και δεν είναι άγνωστο στα οικονομικά επιτελεία των κυβερνήσεων των κρατών μελών της Ε Ε και της ευρωζώνης. Μάλιστα οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών το κατέστησαν καθόλα νόμιμο προς τους κανονισμούς της ευρωζώνης, γι’ αυτό και δεν έχει ακόμα αμφισβητηθεί σοβαρά η νομιμότητα τους, παρά μόνο βλέπουμε «γκρίνιες» ότι δήθεν τέτοιες πρακτικές ξεγελούν τους επενδυτές. Ακόμα και μετά την εισδοχή στην ευρωζώνη η Ελλάδα συνέχισε αυτού του είδους τις συναλλαγές με τη Goldman Sachs συμβάλλοντας έτσι στην εμφάνιση χαμηλού χρέους. To Bloomberg μάλιστα μεταδίδει την αναφορά της Eurostat βάσει της οποίας η Ελλάδα προχώρησε σε 13 συναλλαγές τύπου swap συνολικά από το 2001 και όλες με τη Goldman Sachs, συνολικού ύψους 15 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Είναι προφανές ότι η πρακτική των ανταλλαγών νομίσματος, αν και δε συνιστά ευθέως δανειακή σύμβαση μεταξύ της Ελλάδας και των όποιων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, χρεώνει το ελληνικό Δημόσιο με τόκους και αποζημιώσεις ρίσκου τεράστιων ποσών σε βάθος χρόνου, χωρίς να υπολογίσουμε βεβαίως και τις όποιες εμπράγματες εγγυήσεις που δεσμεύει στις συμφωνίες.
Η ειρωνεία στην όλη υπόθεση είναι ότι το 2000 οι Υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης είχαν συμφωνήσει κατηγορηματικά να μην δηλώνονται και να μη λαμβάνονται υπόψη τα «παράγωγα» και άλλα προϊόντα «δημιουργικής» λογιστικής στους λογαριασμούς των συναλλαγών των κρατών-μελών.
Ας επιστρέψουμε όμως – πάλι – στις συμφωνίες Ελλάδας – Goldman, που ξεκινούν από το 1998. Θα σταθούμε λίγο εδώ για να εξηγήσουμε όσο γίνεται απλά την εξέλιξη τους:
Τις ανταλλαγές νομίσματος (currency swaps) μέχρι το 2005 συνόδευσε μια σειρά από ανταλλαγές επιτοκίου (interest-rate swaps). Οι δεσμεύσεις δηλαδή της Ελλάδας να αποδώσει έσοδα από τον ΟΠΑΠ, τα αεροδρόμια και τα διόδια στη Goldman, όπως αναφέραμε παραπάνω, συνοψίστηκαν σε ένα «πακέτο» ανταλλαγής επιτοκίου, σύμφωνα με το οποίο:
Η Goldman Sachs θα απέδιδε στο ελληνικό κράτος το συμφωνηθέν ποσό με σταθερό επιτόκιο 4% (το «δάνειο» δηλαδή καταβαλλόταν στην Ελλάδα σε τοκιζόμενες δόσεις).
Η Ελλάδα θα επέστρεφε στη Goldman το συμφωνηθέν ποσό (εκτός της αρχικής αμοιβής) με κυμαινόμενο επιτόκιο 6,6%+ (είναι το λεγόμενο Libor που σε αυτού του είδους τις συναλλαγές μπορεί να αυξηθεί αλλά να μην πέσει ποτέ κάτω από 6,6%)
Αυτό ήταν βέβαια και το συμφωνηθέν ποσό που ήδη αναφέραμε των 260 εκατομμυρίων δολαρίων το χρόνο μέχρι το 2019. Το κομβικό λοιπόν 2005 οι συμφωνίες κλιμακώνονται: η Goldman πουλάει μαζεμένες τις υποχρεώσεις της Ελλάδας απέναντι της (5,1 δις ευρώ) στην Εθνική Τράπεζα. Πλέον δηλαδή το Ελληνικό Δημόσιο χρωστάει στην Εθνική Τράπεζα και όχι στη Goldman για τις «εξυπηρετήσεις» της τελευταίας.
Ωστόσο με την έλλειψη ρευστότητας που ξεκίνησε το 2008 και την εκτόξευση του Δημοσίου χρέους, η Εθνική δεν μπορούσε να απαιτήσει τις πληρωμές αυτές από το Δημόσιο. Την ίδια περίοδο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ανακοινώνει την αγορά τίτλων και άλλων εγγυήσεων από τις ευρωπαϊκές τράπεζες με σταθερό χαμηλό επιτόκιο προκειμένου να ενισχύσει τη ρευστότητα στις ευρωπαϊκές αγορές. Ήταν μια ευκαιρία που η Εθνική δεν μπορούσε να χάσει.
Για άλλη μια φορά η Ελλάδα έρχεται αντιμέτωπη με το πρόβλημα του ελλείμματος της και κάθεται στο τραπέζι με την Εθνική, στην οποία χρωστά ακόμα τα προσαυξημένα με τόκους χρωστούμενα για τις ανταλλαγές νομίσματος που πούλησε στην Εθνική η Goldman.
Το 2009 λοιπόν, λίγους μήνες πριν το διορισμό του κ. Πέτρου Χριστοδούλου ως επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ο οποίος ας σημειώσουμε ότι είναι πρώην στέλεχος σε Goldman Sachs, JP Morgan και Credit Suisse), η Goldman μεθοδεύει το εξής εγχείρημα: Με τη μεσολάβηση της ιδρύεται στο Λονδίνο μια εταιρεία φάντασμα (διότι η συναλλαγή έγινε στη δευτερογενή αγορά, θα δείτε ποια συναλλαγή) ονόματι Titlos. Η εταιρεία αυτή, άλλη μια «εταιρεία ειδικού σκοπού» (SPV- Special Purpose Vehicle), δηλαδή μια εταιρεία που δημιουργήθηκε για να διενεργηθεί μια οικονομική συναλλαγή, εκδίδει γραμμάτια ύψους 5 δις περίπου ευρώ, όσα ακριβώς δηλαδή χρωστούσε το Δημόσιο στην Εθνική Τράπεζα. Η Titlos λοιπόν «αγοράζει» με αυτά τα γραμμάτια από την Εθνική τα δικαιώματα που αυτή είχε στα χρωστούμενα του Δημοσίου αλλάζοντας το επιτόκιο. Η νέα σύμβαση έχει ημερομηνία λήξης το φθινόπωρο του 2039. Πιο αναλυτικά το πακέτο έχει ως εξής και είναι δημόσια διαθέσιμο εδώ.
Η Ελλάδα χρωστά στην Εθνική τις αποδόσεις των συμφωνιών με τη Goldman ύψους 5,1 δις ευρώ. Η εταιρεία «Titlos» εκδίδει γραμμάτια ύψους 5,1 δις ευρώ και τα εμπορεύεται με την Εθνική με αντάλλαγμα τις αποδόσεις που χρωστά η Ελλάδα. Χρησιμοποιώντας παρόμοιες τιμές στα επιτόκια των πρώτων swaps, η Titlos αποδίδει στην Ελλάδα το συμφωνηθέν ποσό με επιτόκιο σταθερό 4,5% και η Ελλάδα αποδίδει στην Titlos το συμφωνθηθέν ποσό με επιτόκιο 6,6% κυμαινόμενο.Με την επιμήκυνση του αρχικού χρέους από το 2019 στο 2039 η Ελλάδα χρεώνεται με τουλάχιστον επιπλέον 6 δισεκατομμύρια ευρώ.
Η Εθνική Τράπεζα είχε πλέον στη διάθεση της τα γραμμάτια της Titlos τα οποία παρείχε ως εγγυήσεις στην ΕΚΤ για να δανειστεί φθηνό χρήμα, το οποίο με τη σειρά της δάνειζε με το ακριβό επιτόκιο της αγοράς στους πελάτες της. Η Goldman για άλλη μια φορά λοιπόν δημιούργησε χρήμα αέρα μέσα από τη διαφορά των επιτοκίων που αντάλλαξε η Εθνική με το Ελληνικό Δημόσιο.
Στη συμφωνία της Titlos όμως υπάρχει ρήτρα που προϋποθέτει υψηλή αξιολόγηση της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας από τη Moody’s. Προβλέπεται μάλιστα ότι αν υποβαθμιστεί η πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας ή της Εθνικής Τράπεζας, τότε ακυρώνεται επί της ουσίας η υποχρέωση καταβολής των τόκων από την Titlos στο Δημόσιο και αμφότερες οι πλευρές έχουν σοβαρό πρόβλημα πιστωτικής έκθεσης
Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω βλέπουμε ότι η αγαστή συνεργασία κυβερνήσεων και επενδυτών του χρηματοπιστωτικού τομέα τραβάει πριν την καθιέρωση του ευρώ και έχει άμεση σχέση με την αύξηση του Δημοσίου χρέους και του ελλείμματος. Διότι η πρακτική των ανταλλαγών νομίσματος και ισοτιμίας μοιάζει ως επί το πλείστον με τη χρήση πιστωτικής κάρτας: ένας τρίτος φορέας μας προσφέρει προκαταβολικά ρευστό χρήμα δεσμεύοντας μας να του επιστρέψουμε πολύ περισσότερα στο μέλλον».
Αυτή είναι η πιο εμπεριστατωμένη ανάλυση που έχει γίνει ως τώρα για την υπόθεση των Hellenic Swaps, με τον Πάνο Καμένο να είναι αυτός που έφερε στο φως της δημοσιότητας τα «ξεχασμένα» αυτά γεγονότα. Γεγονότα πίσω από τα οποία, εκτός των άλλων, βρίσκεται το ελληνικό ζευγάρι Μπόνι και Κλάιντ των 00’ς, Παπαδήμος-Σημίτης, που έρχεται να μας απασχολήσει ξανά έπειτα από μια δεκαετία.
Τα πιο πρόσφατα…
Και αν νομίζατε ότι το μόνο φαύλο στην υπόθεση Παπαδήμου είναι το παρελθόν του, είστε γελασμένοι. Ο νυν πρωθυπουργός είχε θέσει από πολύ νωρίς του όρους του, οι οποίοι θα έπρεπε να εφαρμοστούν κατά γράμμα από τη στιγμή που αναλάμβανε τα ηνία της χώρας, κάτι που έγινε απόλυτα. Ο κ. Παπαδήμος φέρεται να έχει ζητήσει τη ρητή συμφωνία και των δύο μεγάλων κομμάτων για την απόφασης της 26ης Οκτωβρίου και την υπογραφή του πακέτου της συμφωνίας τόσο από το ΠΑΣΟΚ όσο και από τη ΝΔ.
Επίσης, επιθυμία του ήταν να συμμετέχουν στην κυβέρνηση περισσότερα πολιτικά πρόσωπα από τη ΝΔ και τέλος και να μην είναι δεσμευτική η ημερομηνία της 19ης Φεβρουαρίου για τη διεξαγωγή εκλογών, να μην είναι δηλαδή αυστηρά ορισμένος ο χρονικός ορίζοντας της νέας κυβέρνησης.
Επιπλέον, ο κ. Παπαδήμος ουδέποτε έθεσε όρο απομάκρυνσης του σημερινού οικονομικού επιτελείου και αντικατάστασής του από άλλο της δικής του, αποκλειστικά, επιλογής, παρά τις φήμες που κυκλοφορούσαν για τις προσωπικές του διαφορές με τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Μήπως δεν έγιναν όλα έτσι ακριβώς;
Άλλα λέω, άλλα κάνω…
Ο Λουκάς Παπαδήμος είχε επισημάνει σε φετινή ομιλία που πραγματοποίησε στο περιφερειακό συνέδριο του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας στη Λεμεσό πως τα μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης και βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας είναι μονόδρομος για την Ελλάδα.
Στις 27 Απριλίου του 2010 πριν από την ένταξη της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης, είχε εκφραστεί υπέρ ενός προγράμματος που θα καλύπτει τις δημοσιονομικές ανάγκες και θα προωθεί διαρθρωτικές αλλαγές.
Κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων χρόνων είχε υποστηρίξει πως η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους δεν θα είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Υποστήριζε αντίθετα πως η ενδεικτική λύση βρίσκεται στο σκέλος της μείωσης των δαπανών. Είχε πει πως ένα βαθύ κούρεμα του χρέους κρύβει παγίδες.
Δυστυχώς, για «γεράκι της οικονομίας» ο τραπεζίτης μας δεν τα καταφέρνει και πολύ καλά. Πολύ γρήγορα αλλάζει άποψη και όταν από αυτές εξαρτάται η τύχη ενός έθνους, τότε αυτό καθίσταται αυτομάτως επικίνδυνο. Αυτά προς γνώση και συμμόρφωση για όλους εκείνους που βιάστηκαν να εκθειάσουν το νέο πρωθυπουργό.
Κάτι μου θυμίζει αυτή η ιστορία…
Στην Ελλάδα έχουμε άλλο ένα κακό. Δε μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Μάλιστα για τα όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στη χώρα έχουμε ιστορικό προηγούμενο- καρμπόν. Ας θυμηθούμε λοιπόν ότι το 1989, ο Ξενοφών Ζολώτας, άλλοτε εκπρόσωπος της Ελλάδας στους διεθνείς οικονομικούς θεσμούς, όπως το ΔΝΤ και η Οικονομική Επιτροπή της Ευρώπης και πρώην διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος (1974-1981), ανέλαβε πρόεδρος της Οικουμενικής Κυβέρνησης.
Η Οικουμενική κυβέρνηση του 1989 συγκροτήθηκε για την αποφυγή της χρεοκοπίας της χώρας, που τελικά απεφεύχθη, ενώ η διάρκεια ζωής της δεν ξεπέρασε τους 6 μήνες.
Από το σημείο εκείνο βέβαια ξεκίνησε μια περίοδος γεμάτη πολιτικά σκάνδαλα, τα οποία πληρώνουμε ακόμα και σήμερα και φυσικά συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με την ιστορία μας.
Πρέπει να σημειώσουμε ακόμα πως στην Οικουμενική συμμετείχαν και εν ενεργεία σήμερα πολιτικοί, όπως ο σημερινός πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κ. Παπούλιας, ο πρόεδρος της ΝΔ, Α. Σαμαράς, ο πρώην επίτροπος της ΕΕ, Στ. Δήμας, ο τέως πρόεδρος της Βουλής, Απ. Κακλαμάνης, ο βουλευτής της Νδ, Π. Παυλόπουλος και ο πρώην βουλευτής του ΣΥΝ, Ι. Δραγασάκης.
Ο Παπαδήμος και η «Τριμερής Επιτροπή»
Για να καταλάβει κανείς καλύτερα το ποιόν ενός ανθρώπου θα πρέπει να ξέρει και βασικά πράγματα για τη ζωή του και τον στενό του περίγυρο. Σε αυτό το πλαίσιο θα κινηθούμε στη συνέχεια, ξεκινώντας από την περίφημη «Τριμερή Επιτροπή».
Η «Trilateral Commission», γνωστή στην Ελλάδα ως «Τριμερής Επιτροπή», ιδρυτής και επίτιμος πρόεδρος της οποίας είναι Ντέιβιντ Ροκφέλερ είναι ένας οργανισμός που συστάθηκε την δεκαετία του 1970. Χωρίζεται σε τρία «σκέλη» αυτά της Βορείου Αμερικής, Ευρώπης και Ιαπωνίας.
Στόχος της, σύμφωνα με πληροφορίες που κυκλοφορούν ευρέως, είναι η καλύτερη συνεργασία των τριών «σκελών» για την αποτελεσματικότερη επιχειρηματικότητα και την εμπορική ανάπτυξη, με πυλώνες τα σκέλη αυτά.
Μία καλύτερη ανάλυση των ονομάτων που συμπεριλαμβάνονται σε αυτή, αναδεικνύει έναν μικρό “θησαυρό”. Δεκάδες επιχειρηματίες, μεγαλο-επενδυτές, στελέχη και διευθυντές μεγάλων τραπεζών, πρόεδροι οίκων αξιολόγησης, μεγαλοστελέχη εταιριών παγκοσμίου «εμβέλειας».
Ο νέος πρωθυπουργός της Ελλάδας, προτεστάντης, Λουκάς Παπαδήμος, όπως αναφέρεται στην επίσημη ιστοσελίδα της «Τριμερούς επιτροπής», είναι, μαζί με λίγους ακόμη Έλληνες, επίσημο μέλος της, στο Ευρωπαϊκό σκέλος. Στο ίδιο σκέλος επικεφαλής εμφανίζεται ο Ιταλός Μάριο Μόντι που ανέλαβε την πρωθυπουργία της γειτονικής χώρας με τον ίδιο… πραξικοπηματικό τρόπο με τον πρώτο.
Πρόκειται για μια πολύ αποτελεσματική οργάνωση από ότι φαίνεται, αφού χρειάστηκαν λίγα μόλις 24ωρα έως ότου δύο χώρες της Μεσογείου, η Ελλάδα και η Ιταλία, βρεθούν με ένα μη εκλεγμένο πρωθυπουργό, ο οποίος τυχαίνει να είναι και μέλος της περιβόητης Τριμερούς Επιτροπής – ενός πανίσχυρου λόμπι επιχειρηματιών, τραπεζιτών και πολιτικών. Πρόκειται, ίσως, για τη σημαντικότερη παρουσία που έχει πετύχει η Επιτροπή στη διεθνή σκηνή από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, όταν είχε σχεδόν απόλυτο έλεγχο στην κυβέρνηση Κάρτερ.
Αυτή η «Trialteral Commission», λοιπόν, εξέδωσε το 1975 μία έκθεση υπό τον τίτλο «Η Κρίση της Δημοκρατίας», με βασικό συγγραφέα τον Samuel Huntington, στην οποία γινόταν αναφορά στα «προβλήματα διακυβέρνησης», που, σύμφωνα με την έκθεση, οφείλονται εν μέρει “στην υπερβολική δημοκρατία»!
Η Τριμερής Επιτροπή έχει κατηγορηθεί, χωρίς ποτέ να έχει αποδειχθεί η ακρίβεια των κατηγοριών, ότι «ανέβαζε» κυβερνήσεις σε διάφορες περιοχές του κόσμου, ανάλογα με τα συμφέροντα που ήθελε να εξυπηρετήσει. Πολλές οι συμπτώσεις…
(Με μια γρήγορη περιήγηση στο διαδίκτυο θα μάθετε πολλά περισσότερα για τη συγκεκριμένη Επιτροπή).
Οι φήμες…
Εκτός από τα αποδεδειγμένα και τα λογικοφανή, υπάρχουν πολλές ακόμα φήμες που ακούγονται για το νέο πρωθυπουργό. Φυσικά μπορεί να μη σημαίνουν απολύτως τίποτα, αλλά επειδή το κείμενο αυτό πρέπει να είναι πλήρες, επιβάλλεται και αυτές να καταγραφούν στα πρακτικά.
Ποιοι έφεραν τον Παπαδήμο στην Ελλάδα;
Πολλά έχουν ακουστεί για το πώς έφτασε να είναι ο Λουκάς Παπαδήμος ο διάδοχος του Γ. Παπανδρέου. Αρκετοί πιστεύουν ότι ήταν επιλογή του ίδιου και του περιβάλλοντός του, άλλοι όπως είπαμε θεωρούν την Τριμερή Επιτροπή ως ιθύνοντα νου στην υπόθεση, ενώ άλλοι λένε ότι το ζήτημα είναι εσωτερικής φύσεως και για τον ερχομό του δοτού πρωθυπουργού έβαλαν το χέρι τους μεγάλα κεφάλια της ελληνικής επιχειρηματικής ζωής, αυτών που καθορίζουν σχεδόν τα πάντα σε αυτή τη χώρα δηλαδή.
Η υπόθεση αυτή στηρίζεται στο ότι την Κυριακή 13 Νοεμβρίου, όταν έπεσε στο τραπέζι το όνομα του Πετσάλνικου για τη θέση του πρωθυπουργού της συγκυβέρνησης, τα μεγάλα Μίντια, κυρίως το Mega , το ΒΗΜΑ, το ΕΘΝΟΣ, και το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ άρχισαν ένα κρεσέντο απαξιωτικών σχολίων σε βάρος του τότε πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου και αφιερωμάτων- ωσαννά στον Μεσσία που έρχεται από τις Αγορές.
Υποστηρίζουν μάλιστα πώς το τηλεφώνημα που έπεισε τον Παπαδήμο να έρθει στην Ελλάδα έγινε από τον… παλιόφιλο, Κώστα Σημίτη.
Δυστυχώς ποτέ δε θα μπορέσουμε να έχουμε αποδείξεις για το αληθές της υπόθεσης, όμως ποιος είναι αυτός που θα αρνηθεί ότι τα ελληνικά ΜΜΕ εκθείασαν τον πρωθυπουργό, ο οποίος… εθιμοτυπικά θα πρέπει να ανταποδώσει με κάποιο τρόπο στο μέλλον για τη θερμή υποστήριξη που έτυχε από αυτά. Και όλοι γνωρίζουμε ποιοι είναι τα αφεντικά στα Μέσα σήμερα…
Πήγε στρατό ο Παπαδήμος;
Πολλοί είναι αυτοί που διατείνονται πως ο σημερινός πρωθυπουργός μας δεν έχει υπηρετήσει τη θητεία του και αυτό το στηρίζουν στο εξής γεγονός:
Ο Λουκάς Παπαδήμος, σύμφωνα με το βιογραφικό του, όταν τελείωσε το σχολείο το 1965, μετέβη στις ΗΠΑ, προκειμένου να σπουδάσει Φυσική! Ο Λουκάς Παπαδήμος, με αυτή την πολυετή παραμονή του στο εξωτερικό, δεν υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία. Στο βιογραφικό του δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά για στρατιωτική θητεία και ο ίδιος απέφυγε να απαντήσει σε σχετικές επίμονες ερωτήσεις.
Επίσης ο Λουκάς Παπαδήμος θεωρείται, όπως και τα περισσότερα κορυφαία πολιτικά στελέχη των δύο κομμάτων εξουσίας, αλλά και ηγετικά στελέχη του χρηματοπιστωτικού συστήματος, μέλος της λέσχης Bilderbeng, η οποία πρέπει να σημειώσουμε ότι είναι «αδελφή» οργάνωση με την «Τριμερή Επιτροπή».
Επίλογος
Αυτή τη στιγμή έχουμε έναν δοτό- είτε από ξένο είτε από ντόπιο χέρι- πρωθυπουργό, του οποίου η μητρική γλώσσα είναι αυτή του χρήματος και των αγορών. Αυτό ήταν και το βασικό κριτήριο για την επιλογή του- από όποιον και να έγινε αυτή- στην πρωθυπουργία της Ελλάδας. Έχουμε έναν πρωθυπουργό, ο οποίος ζητά απόλυτη εναρμόνιση των κομμάτων με τις προσταγές του μνημονίου και προχωρά- χωρίς να φέρνει την παραμικρή αντίσταση- σε «κουρέματα» χρεών, όσο και αν ξέρει τους κινδύνους που κρύβουν οι… αχαρτογράφητες αυτές περιοχές. Που δεν πάει σε εκλογές όσο και αν το ζητάει ο λαός και που έχει αρχίσει να «δένεται» με την καρέκλα του, αφού όπως και ο ίδιος έχει πει, δεν θα είχε πρόβλημα να παραμείνει στη θέση του πρωθυπουργού και μετά από τις επόμενες εκλογές, αφού φυσικά οι όροι που έχει θέσει συνεχίσουν να τηρούνται πιστά.
Πρόσφατα άρχισε να παίρνει περισσότερες… πρωτοβουλίες. Κάλεσε μάλιστα τον Σκοπιανό ομόλογό να συζητήσουν για το Μακεδονικό και να προσπαθήσουν να βρουν “αμοιβαία αποδεκτή λύση”! σε μια κίνηση εκτός πάσης εθνικής λογικής. Όπως σημείωσε πάντως συνεργάτης του Λ.Παπαδήμου: “Μετά την απόφαση του δικαστηρίου της Χάγης θα πρέπει να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα”, δείχνοντας έτσι ξεκάθαρα τον προσανατολισμό του πρωθυπουργού, ο οποίος έχει αρχίσει να σκέπτεται και να δρα βάσει ενός μακρόπνοου σχεδίου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου