"ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΘΕΩΡΕΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΝΕΚΡΟ!"

Στις 23 Οκτωβρίου 1974 συνελήφθη και μεταφέρθηκε στην Κέα. Λίγο αργότερα, στις 20 Ιανουαρίου 1975, προφυλακίστηκε. Στη δίκη που ακολούθησε, το Πενταμελές Εφετείο τον έκρινε ένοχο στάσης και εσχάτης προδοσίας και τον καταδίκασε σε θάνατο, αλλά η ποινή μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη... Στις 28 Σεπτεμβρίου 1990 αποφυλακίστηκε «λόγω ανηκέστου βλάβης της υγείας του» με την υποχρέωση να εμφανίζεται κάθε 15 μέρες στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής του κάθε 5 μήνες να παρουσιάζεται στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων. από τότε ο τελευταίος επιζών της χούντας των Συνταγματαρχών, μένει στο σπίτι του στα Άνω Πατήσια με τη σύζυγό του Δήμητρα.

«Δεν ακούει καλά. Κοιμάται πάρα πολύ. Πρόσφατα κόντεψε να χάσει το μάτι του. Φέρνω διαρκώς γιατρούς στο σπίτι του γιατί εκείνος δεν μπορεί να βγει έξω και να περπατήσει για ώρα. Πριν από δύο χρόνια χρειάστηκε να βάλει βηματοδότη. Από το 1974 πληρώνω εγώ για τη νοσηλεία του. Το επίσημο κράτος τον θεωρεί νεκρό και γι’ αυτό είναι άνευ περίθαλψης και σύνταξης. Η μητέρα μου παίρνει μία σύνταξη χηρείας μόνο. Ευτυχώς, δεν αρρωσταίνει πολύ και συχνά κάποιοι γιατροί δεν του παίρνουν χρήματα μιας και τον αναγνωρίζουν», δηλώνει η κόρη του Ειρήνη. «100 χρονών είναι. Είναι τελικά πολύ αστεία αυτά που συμβαίνουν στον τόπο. 

Αλλά όλα τα περίεργα εδώ συμβαίνουν», προσθέτει η ίδια.Ο ίδιος δεν δήλωσε ποτέ μετανοημένος για το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967. «Ο στρατηγός που εκτελεί κάποιαν ενέργειαν, προηγουμένως την μελετά πολύ. Όταν την μελετήσει και αποφασίσει να την εκτελέσει, την εκτελεί και δεν μετανοεί. Γιατί να μετανοήσω που έκανα την 21η Απριλίου; Δεν μετανοώ καθόλου!», είχε πει λίγο μετά την αποφυλάκισή του και προσέθετε: «Θα έκανα και πάλι το ίδιο, εάν διαπίστωνα πως υπήρχε ανάγκη. Τώρα που είμαι γέρος συνεχίζω την επανάσταση, μέσα από τα βιβλία μου. Η Ελλάδα χρειάζεται ξανά έναν κουζουλό για να τη σώσει».

Tromaktiko