Ζούμε σε μια εποχή αγαπολογίας. Δεν μπορούμε όμως εύκολα να μιλάμε σήμερα για την κορυφαία αρετή, την αγάπη, όταν ξέρουμε ότι δεν την κατέχουμε ή απλά την περιορίζουμε σε ένα ή δυο – τρία προσφιλή μας πρόσωπα. Πώς έχουμε αποξενωθεί έτσι σήμερα; Πόσο πραγματικά παρεξηγούμε την έννοια αυτή, όταν από τη μια νομίζουμε ότι αγαπάμε, αλλά από την άλλη απέχουμε πολύ από την διπλή και σημαντικότερη εντολή του Χριστού (Μάρκ. ιβ’ 30-31): «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου και εξ όλης της ισχύος σου και αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν».
Η πιο σπουδαία μορφή αγάπης είναι αυτή προς τον Θεό. Είναι αυτή που οδήγησε τους άγιους μάρτυρες προς το μαρτύριο, αυτή που οδήγησε τους μοναχούς και ασκητές στην εγκατάλειψη του κόσμου. Ο μακαριστός γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης αναφέρει για τον θείο έρωτα: «Όταν δώσει κανείς την καρδιά του στον Θεό, όλα τα αγαπάει, όχι μόνο όλους τους ανθρώπους. Αλλά και τα πουλιά και τα δένδρα, ακόμη και τα φίδια». Είναι η αγάπη του Χριστού, που όποιος τη κατέχει, δέχεται ακόμα και τον πιο άσωτο και αμαρτωλό.
Γενικά εξαντλούμε την αγάπη στα συγγενικά μας πρόσωπα και λίγους φίλους και από εκεί και πέρα όλοι οι άλλοι είναι ξένοι για μας. Με πόση ευκολία βρίζουμε έναν συνάνθρωπο στο δρόμο επειδή μας καθυστέρησε μερικά δευτερόλεπτα; Ή πόσο εύκολα μπορούμε να πατήσουμε πάνω στον άλλο για να πετύχουμε το σκοπό μας; Η αλήθεια είναι επίσης ότι η καθημερινότητα, ο σύγχρονος τρόπος ζωής και ιδιαίτερα, η σημερινή κρίση μας έχει κάνει μουντούς και ψυχρούς, ακόμα και καχύποπτους για τον διπλανό μας. Δυσκολευόμαστε να χαμογελάσουμε και να δώσουμε έναν ειλικρινή και ευγενικό λόγο αγάπης και κατανόησης σ’ έναν άλλον άνθρωπο.
Διαβάστε περισσότερα στo ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου