Ούτε καλημέρα δεν σας ευχηθήκαμε σήμερα γιατί για εμάς δεν είναι μια καλή μέρα. Δεν είμαστε τόσο μεγάλοι για να θυμόμαστε το μεταναστευτικό κύμα Ελλήνων της δεκαετίας του '50 και του '60. Έχουμε ακούσει ιστορίες και διαπιστώνουμε πως την περίοδο εκείνη έφυγε προς το εξωτερικό ό,τι καλύτερο διέθετε η χώρα.
Άνθρωποι της εργασίας που είχαν ηθικούς φραγμούς , ιδανικά και κουβαλούσαν μεγάλη αγάπη για την πατρίδα τους. Τα έχει τραγουδήσει ο ανεπανάληπτος Στέλιος Καζαντζίδης και βέβαια έχουμε και κάποιους δικούς μας ανθρώπους στην μακρινή Αυστραλία. Ένας αδελφός της μητέρας μου έφυγε μετά το σεισμό του 1953 στη Ζάκυνθο και μένει από τότε εκεί. Αναφέρω την Αυστραλία γιατί ατυχώς για μένα εκεί θα πάει και ένας πολύ αγαπημένος φίλος που είναι αδύνατον να αντικατασταθεί. Δεν στεναχωριέμαι που φεύγει αφού εκεί πάει για μια καλύτερη ζωή.
Αγανακτώ όμως που δεν μπορέσαμε να κάνουμε την Ελλάδα διαφορετική έτσι ώστε κανείς να μην αναζητάει την καλύτερη ζωή στο εξωτερικό. Είναι εμφανές πλέον σε όλους (έχω ήδη καμιά δεκαριά γνωστούς μου που έχουν φύγει για Γερμανία ,Αγγλία κ.α) πως το πράγμα εδώ στην Ελλάδα δεν οδηγεί πουθενά. Δεν θα γκρινιάξω όμως σήμερα γιατί το θέμα μου δεν είναι να σας γράψω για το τι πήγε στραβά. Αυτό το ξέρετε όσοι θέλετε να είσαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς σας και δεν παραμυθιάζεστε από όσους σας λένε μονίμως ψέματα.
Πάμε όμως να αποχαιρετήσουμε τον Μπάμπη Πετράκη (ελπίζουμε προσωρινά) και να ευχηθούμε η ξενιτιά να είναι για εκείνον όσο πιο σύντομη γίνεται γιατί ήδη μας λείπει. Μας λείπουν ένα σωρό θετικά στοιχεία του χαρακτήρα του που τον έκαναν μοναδικό. Μας λείπουν ακόμα και τα ελάχιστα αρνητικά και ελπίζουμε πως η απόσταση δεν θα σταθεί εμπόδιο στην επικοινωνία μας. Άλλωστε ο Μπάμπης ήταν (και θα παραμείνει) ο συνδετικός κρίκος που ένωνε την παρέα αφού ακούραστος όπως είναι έβλεπε τους πάντες.
Από εκείνον συνήθως μαθαίναμε για φίλους και γνωστούς που χάθηκαν αφού η ζωή είναι τόσο σκληρή που δεν σου αφήνει χώρο και χρόνο για όλους. Επειδή βέβαια είμαστε και ενημερωτικό ιστολόγιο(το κείμενο λογικά θα έπρεπε να γραφεί στο ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ) να πούμε ένα μεγάλο "μπράβο" σε όσους με τις πολιτικές τους οδηγούν τα αδέλφια μας στη ξενιτιά. Γιατί όπως καταλάβατε δεν έγραψα το κείμενο τυχαία εδώ. Και φυσικά για μένα ο κύβος ερρίφθη.
Άλλωστε ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε ένα ποτήρι γεμάτο οργή και αγανάκτηση για όσους μας κατάντησαν έτσι. Και όσο "λογικοί" και εάν είμαστε ή δείχνουμε δεν θα ξεχάσουμε ποτέ πως χωρίς συναίσθημα δεν υπάρχει ΖΩΗ και έχουμε υποχρέωση να στηρίξουμε την ελπίδα για έναν κόσμο που θα υπάρχει Δικαιοσύνη , αληθινή Δημοκρατία και κυρίως ίσες ευκαιρίες για όλους.
Ατυχώς κάποιοι αντιλαμβάνονται την εντιμότητά μας ως αδυναμία και φυσικά είναι οι πρώτοι που αντιδρούν νομικά και όχι μόνο καθώς όπως ισχυρίζονται "πέφτουν από τα σύννεφα" με την δίκαιη λεκτική επιθετικότητα μας. Αλλά ας πούμε ένα καλό ΤΑΞΙΔΙ στον Μπάμπη και ας ευχηθούμε να του πάνε όλα όπως τα έχει σχεδιάσει. Άλλωστε για εμάς είναι αποτυχία όταν ένα Κράτος δεν μπορεί να κρατήσει στο έδαφός του τέτοιους πολίτες. Και η Ελλάδα μας "αιμορραγεί" τα τελευταία 3 και πλέον χρόνια στέλνοντας ό,τι καλύτερο διαθέτει στο εξωτερικό.
Σ.Μ
Σ.Μ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου