Η ανάρτηση ενός πρόσφατου σχολίου μου με τίτλο: «Λεβέντης o …Λεβέντης», στον ιστότοπο «Μακελειό», προκάλεσε οργίλες και υστερικές αντιδράσεις φίλα προσκείμενων προς αυτόν «όντων» (αγγλιστί: creatures), άλλων εξ’ αυτών άξεστων, άλλων εκχυδαϊσμένων, και άλλων ανορθόγραφων και εμφανώς αγραμμάτων, όπως προκύπτει από τους κραυγαλέους βαρβαρισμούς και σολοικισμούς των παρεμβάσεών τους. Όσο δε για το περιεχόμενο των λεκτικών εμεσμάτων τών καθ’ ομολογίαν τους «αυλικών» του προέδρου της αυτοαποκαλούμενης «Ένωσης Κεντρώων» (με την έννοια ότι ο αριθμός των ακολούθων του δεν είναι αρκετός για να «γεμίσει» όχι αλάνα, αλλά ούτε «αυλή»), εννοιολογικά εμπίπτει σε νοηματικές δυσπλασίες προ-γλωσσικού, αν όχι προ-οντολογικού, επιπέδου.
Η συμβολή πάντως του ίδιου του Βασίλη Λεβέντη στην εξέλιξη της ευρύτερης κοινωνικής δυναμικής και στην διαμόρφωση της ψυχοστασίας του τόπου μας είναι αδιαμφισβήτητη, όπως είχε την καλοσύνη να αναδείξει ένας εκ των επισκεπτών του ιστότοπου, θυμίζοντάς μας ορισμένα διαχρονικά βιντεοσκοπημένα αποσπάσματα εκπομπών του Λεβέντη προέδρου (της «Ένωσης Κεντρώων»), όπου το αριστοφανικό στοιχείο τόσο του ύφους του όσο και των αντιδράσεων των συνομιλητών του, υπερκάλυπτε την πολιτική του ιδιοφυΐα, δημιουργώντας «ατμόσφαιρα κάθαρσης» στο ακροατήριό του (κοινώς «έβγαζε γέλιο»). Ανάλογη καθαρτήρια δύναμη στην πολιτική μας ζωή είχε εμφυσήσει παλαιότερα, επί των συγκρουσιακών ημερών της ΕΡΕ και της «Ενώσεως Κέντρου», η Μαρίκα Παλαίστη, η εμπνεύσασα στις λαϊκές μαζώξεις της τα ιδιόρρυθμα πολιτικά συνθήματα της εποχής («Οι σπογγαλιείς Αθηνών μαζί σου», «Μαρίκα σώσε τα λουκάνικα», «Βαράτε την με λουκουμόσκονη», «Στον μολυβένιο ουρανό μια κατσαρίδα τρέχει, μου φαίνεται πως βρέχει», και άλλα αντιστοίχου πολιτικής βαρύτητος).
Από αυστηρά πολιτικής απόψεως πάντως, εκείνο που ήθελα να επισημάνω με το πρώτο περί Πλαστήρα σχόλιό μου, στην πατρική φιγούρα του οποίου ανάγει την καταγωγή της η «Ένωση Κεντρώων», ήταν η ψευδαίσθηση δημοκρατικότητας από την οποία διακατέχεται ο πρόεδρός της και τιμητής, αν όχι υβριστής, των πάντων και πασών, όπως φυσικά και της Χρυσής Αυγής, λόγω των «ναζιστικών και φασιστικών πεποιθήσεών» της, την στιγμή μάλιστα κατά την οποία ο αείμνηστος Πλαστήρας έτρεφε βαθιά εκτίμηση γι’ αυτές. Και δεν είναι ο μόνος φυσικά. Πολλοί, αν όχι όλοι, είναι εκείνοι οι «κατ’ επίφαση δημοκράτες» που κρύβουν μέσα τους έναν Μουσολίνι, έναν Χίτλερ (ή έναν Στάλιν, δια τους ερυθρούς – από ντροπή; – ομοίους τους). Σε κάποιους μάλιστα είναι περισσότερο εμφανές, λόγω της μορφής, του γονότυπου, και του σωματότυπού τους.
Την επιβεβαίωση πάντως των όσων ανέφερα στο πρώτο μου σχόλιο περί Πλαστήρα, μάς παρέχει και ένας εύγλωττος υποστηρικτής του Λεβέντη προέδρου (της «Ένωσης Κεντρώων»), όπως συνάγεται από το παρατιθέμενο κατωτέρω ηλεκτρονικό του μήνυμα προς εμένα (μετά την αναγκαία διόρθωση, για λόγους σεβασμού προς τον αναγνώστη, των ανορθογραφιών και αναγραμματισμών του κειμένου του):
Αγαπητέ κύριε Γούδη,
Βεβαίως ο Πλαστήρας υπήρξε κινηματίας, μόνο που υποστήριζε ως κινηματίας την ΚΕΝΤΡΩΑ ΠΑΡΑΤΑΞΗ. Είναι λοιπόν πρόγονος της ΕΝΩΣΗΣ ΚΕΝΤΡΩΩΝ. Κυβέρνησε δημοκρατικά και δεν επέβαλλε δικτατορία όπως ο Παπαδόπουλος, την σημαία της οποίας ύψωσε ο συναγωνιστής σας Παππάς. (Αν δεν είναι συναγωνιστής σας πως πήγατε να γίνετε υποψήφιος στον δήμο Αθηναίων με μια παράταξη της Χρυσής Αυγής που επαινεί την δικτατορία;) Ο Πλαστήρας θεώρησε ότι θα έπρεπε να υπάρχει φιλογερμανική κυβέρνηση διότι με αυτήν θα μπορούσε να γίνει καλύτερη διαχείριση της ήττας όπως λέτε. Ναι αλλά το ίδιο έπραξε και ο Τσολάκογλου και ο ηρωικός Κατσιμήτρος που υπηρέτησαν τις κατοχικές κυβερνήσεις. Λέτε αυτοί οι αξιωματικοί να μην ήταν πατριώτες; Σοβαρολογείτε; Απλώς είχαν άλλη αντίληψη περί εξυπηρετήσεως του εθνικού συμφέροντος. Τέλος ποιος είστε εσείς που θα κρίνετε τον Βασίλη Λεβέντη; Εσείς είστε ένας γυρολόγος (Πολιτική Άνοιξη, ΛΑΟΣ, Χρυσή Αυγή), ενώ ο Βασίλης Λεβέντης υπήρξε και εξακολουθεί να είναι σταθερός με το κόμμα του από την στιγμή της ιδρύσεώς του.
Με την τιμή που σας πρέπει
Καραμαδούκης Γεώργιος
Ο ευγενής αυτός και οξύνους αποστολέας του ανωτέρω μηνύματος, αναφερόμενος στην δική μου πολιτική ταυτότητα, φαίνεται να αγνοεί την συνέχεια, συνέργεια, και συναντίληψη του εθνικιστικού χώρου, δεδομένου μάλιστα ότι τα μεν δύο πρώτα κόμματα, τα οποία μνημονεύει, εκπροσώπησαν στο παρελθόν, το δε τρίτο εκπροσωπεί στο παρόν, τον παλμό του έθνους των Ελλήνων, όσων εξ’ ημών έμειναν Έλληνες, και ένιωθαν τότε, και νιώθουν σήμερα, ως υποχρέωσή τους απέναντι της πατρίδος, πως έπρεπε (τότε) και πρέπει (σήμερα) να στηρίζουν τέτοιες προσπάθειες. Σε αντίθεση πάντα με όλους εκείνους που γράφουν την Ελλάδα στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, αλλά και με τους κάποιους ελάχιστους που εγκλωβίζονται σε ασκήσεις «πολιτικού αυτισμού» και «διανοητικού αυνανισμού». Περιττό να προσθέσω ότι το μήνυμα του εν λόγω «δημοκράτη» το καταχώρησα ήδη «εκεί που του πρέπει», δηλαδή στα «αρχεία» μου…
Χρίστος Γούδης
Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος
με την «Ελληνική Αυγή για την Αθήνα»
makeleio.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου