ΕΦΥΓΕ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΝΑ ΣΤΟ ΧΕΡΙ...

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ: «ΕΣΒΗΣΕ» ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ 73 ΧΡΟΝΩΝ 

ΤΗΣ ΧΡΥΣΑΝΘΗΣ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΟΥ

Όταν τον συνάντησα πρώτη φορά, πριν 16 περίπου χρόνια, η αλήθεια είναι ότι φοβήθηκα… Καθόταν κρυμμένος ανάμεσα σε δύο ψηλές ντάνες από βιβλία και ίσα-ίσα που φαινόταν… Το τεράστιο γραφείο φωτιζόταν μόνο από μία μικρή λάμπα και ο χώρος μύριζε έντονα καπνό. Ήταν τόσο έντονη η μυρωδιά που σ’ έπιανε λιποθυμία.

«Ποια είσαι;» με ρώτησε κοφτά. Απάντησα ψαρωμένα λέγοντας τ’ όνομά μου. «Έμαθα, ότι έρχεσαι από τον Μάστορα (εκδότης της εφημερίδας “Ελεύθερος”)» μου είπε και συνέχισε «μπορείς να ξεκινήσεις τώρα αν θες» και έσκυψε το κεφάλι στα… γραφτά του.
Άνοιξα την πόρτα, κάθισα στο γραφείο που μου υπόδειξαν και ξεκίνησα την δουλειά.

Αυτή ήταν η πρώτη γνωριμία με τον άνθρωπο που μου έδωσε την ευκαιρία να δουλέψω στον τομέα που αγαπούσα πάντα. Γι’ αυτό, μεταξύ άλλων πολλών, θα τον θυμάμαι και θα τον ευγνωμονώ πάντα.

Μεσολάβησαν χρόνια –πολλά- και ακόμα είμαι εδώ. Στην ίδια εφημερίδα, που εκείνος δημιούργησε πριν 32 χρόνια. Εκείνος όμως δεν είναι σήμερα εδώ… 

«Την αγαπάω αυτήν την εφημερίδα» μου είπε την Τετάρτη. Ήταν η τελευταία φορά που τον είδα.
Και αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ, είναι ότι το ίδιο σκηνικό που αντίκρισα πριν από 16 χρόνια, το είδα στημένο στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Με την διαφορά, ότι αντί για βιβλιοθήκη είχε στήσει βιβλία, εφημερίδες και περιοδικά στο κάτω μέρος του κρεβατιού και αντί για γραφείο χρησιμοποιούσε το κομοδίνο.
Με ρώτησε «τι παίζει» και ξεκίνησα να του λέω. Με σταμάτησε για να κρατήσει σημειώσεις.

Αυτό θα μου μείνει για πάντα… Έφυγε… με την πένα στο χέρι.
Έτσι τον γνώρισα, έτσι το έζησα, έτσι τον αποχαιρέτησα και έτσι θα τον θυμάμαι…

Ο Γρηγόρης Μιχαλόπουλος… έσβησε. Και μαζί του έσβησε και μια εποχή.