Μάθαμε στις ειδήσεις ότι στον Κορυδαλλό (φυλακές), οι πλούσιοι φυλακισμένοι (με τα δικά μας λεφτά), μπορούν ελεύθερα να χαρούν το χαβιάρι, τους αστακούς και τις πισίνες, έχουν με λίγα λόγια και του πουλιού το γάλα, και την περνάν ζωή και κότα, την στιγμή που εμείς δεν δυνάμεθα ούτε φτερούγα να γευτούμε.
Πάνω από τον ουρανό των φυλακών, εκτός από ελικόπτερα, για όσους θέλουν να δραπετεύσουν, βρέχει κεφτέδες, και προσεχώς απ΄ ότι λένε θα βρέχει και γυναίκες, για να συμπληρωθεί η καλοπέραση.
Βλέποντας αυτά εμείς οι ενδεείς και πένητες, παραφράζοντας την ρήση ‘’βγάτε εσείς οι πεθαμένοι, να μπούμε εμείς οι ζωντανοί’’, θ΄αρχίσουμε να λέμε ‘’βγάτε εσείς οι φυλακισμένοι, να μπούμε εμείς οι ελεύθεροι’’. Έτσι κι αλλιώς, και έξω που είμαστε πάλι κάγκελα βλέπουμε παντού, και σιδηρόφρακτους Ιππότες της Αποκαλύψεως, ή μάλλον της Συγκαλήψεως.
Κάγκελα και σίδερα, αλλά και στρατοπέδια μας περιτριγυρίζουν, γεμάτα καλοταισμένες, ετοιμοπόλεμες και άγριες εφεδρείες.
Αισθανόμαστε την αδικία του Θεού, που αγαπά το χαβιάρι, και το μοιράζει απλόχερα σ΄αυτούς που δεν έχουν τον θεό τους, ενώ σε μας προσφέρει αφειδώς τους πειρατές.
Μια και λέμε για χαβιάρια και πειρατές, η υπέροχη ταινία ‘’Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι’’, του εκλεκτού σκηνοθέτη κ. Γ.Σμαραγδή, πραγματεύεται την ζωή του Ιωάννη Βαρβάκη, που ξεκίνησε από πειρατής, την δύσκολη εποχή της Τουρκοκρατίας, και κατέληξε ευεργέτης
του Γένους μας, και αρωγός στον αγώνα της Ανεξαρτησίας.
Στην ταινία παρουσιάζεται και η Μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας (1729-1796),η οποία πήρε υπό την προστασία της τον Βαρβάκη, τον ενίσχυσε οικονομικά και του παραχώρησε την άδεια ατελούς αλιείας στην Κασπία.
Ο Βαρβάκης (1745-1825), εγκαταστάθηκε στο Αστραχάν και πλούτισε από το εμπόριο οινοπνεύματος και χαβιαριού. Έλαβε τίτλους ευγενείας και υψηλές θέσεις.
Με την έκρηξη της Επαναστάσεως έστελνε ποσά για τον Αγώνα, και το 1824 κατέβηκε και ο ίδιος στην Ελλάδα, συνοδεύοντας μια αποστολή χρημάτων , τροφίμων και πολεμοφοδίων.
Επιστρέφοντας στη Ρωσία μέσω Τεργέστης, αρρώστησε στη Ζάκυνθο, και πέθανε. Όλη σχεδόν την περιουσία του, την άφησε στο Ελληνικό κράτος.
Στην εποχή μας, οι δικοί μας τυχοδιώκτες, ξεκινούν από πειρατές και καταλήγουν πάλι σε πειρατές, εθισμένοι στο πλιάτσικο, την αρπαγή και την λεηλασία, και τα υπέρογκα κέρδη που αποκομίζουν, τα αφήνουν στο Ελβετικό κράτος (τράπεζες).
Μάλιστα τώρα που νοιώθουν ότι το πλοίο βουλιάζει αύτανδρο, σπεύδουν όλοι οι Μαγκουφιασμένοι, ο ένας μετά τον άλλο, να το εγκαταλείψουν .
Στην Αυλή της Μεγάλης Αικατερίνης μπαινόβγαινε και ο δούκας Γκριγκόρι Αλεξάντροβιτς Ποτέμκιν, τον οποίο η Αικατερίνη έχρισε στρατηγό-κυβερνήτη της Ταυρίδας (Κριμαία), την οποία ο ίδιος είχε προσαρτήσει στη Ρωσία. Το διάταγμα για τον διορισμό του ως κυβερνήτη (στις 21/2/1784),ο Ποτέμκιν το περίμενε από καιρό. Ολόκληρη η ζωή του έτεινε με απίστευτα άλματα (κυβιστήσεις), προς αυτή την στιγμή.
Ο Ποτέμκιν νεαρός ευγενής από το Σμολένσκι, υπήρξε ο καλύτερος φοιτητής στο πανεπιστήμιο της Μόσχας. Πολύ σύντομα διαγράφηκε από απουσίες, προσπάθησε να γίνει μοναχός, αλλά κατέληξε στασιαστής στο πλευρό της Αικατερίνης, εναντίον του συζύγου της, Πέτρου του Γ’.
Στο παλάτι , ο μονόφθαλμος Ποτέμκιν –είχε χάσει κι αυτός το μάτι του κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες-, εκτός των άλλων, έκανε και τον γελωτοποιό, μιας και είχε την ικανότητα να κουνάει με έναν αμίμητα αστείο τρόπο, τα αυτιά του.
Η Αικατερίνη τον διορίζει κυβερνήτη της Νοβορωσίας, που ήταν τα εύφορα πρώην τουρκικά εδάφη, στα βόρεια του Εύξεινου Πόντου, στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, και με την πλούσια επιχορήγησή της, ο Ποτέμκιν αρχίζει την ανοικοδόμηση του φρουρίου της Σεβαστούπολης, αλλά και άλλων χωριών και πόλεων.
Όμως εκτός από τα πραγματικά χωριά , ο Ποτέμκιν έστησε και πολλά ψεύτικα, καλοφτιαγμένα σκηνικά, ιδίως κατά μήκος της Κριμαίας.
Όταν το 1787 η Αικατερίνη επισκέφτηκε την περιοχή, δεν γνώριζε ότι τα σπίτια που έβλεπε ήταν απλά ψεύτικα σκηνικά, με τους ‘’ντόπιους’’ να χορεύουν και να τραγουδούν , δίπλα τους. Από τότε η φράση , ‘’χωριά Ποτέμκιν’’, έμεινε να θυμίζει κάθε γραφειοκρατική απάτη και κομπογιαννιτισμό.
Στην δική μας εποχή, η αυτοκράτειρα του καιρού μας, η Μεγάλη Μερκελίνη της Πρωσίας, επισκέφτηκε τις προάλλες και τα δικά μας ‘’χωριά Ποτέμκιν’’, τις ‘’επενδύσεις’’, και τις ‘’θέσεις εργασίας’’, που δημιουργούνται με την επιχορήγησή της, και συνευρεύθει με τον δικό μας ‘’Ποτέμκιν’’, διαπιστώνοντας πόσο χαριτωμένα κουνάει την ουρ., εεε… τα αυτιά του.
Το έντονο ερωτικό ταπεραμέντο, η ευφυία και η ομορφιά της Αικατερίνης –η οποία ήταν γερμανικής καταγωγής-,την έκανε να έχει αμέτρητους εραστές. Ένας από αυτούς ήταν και ο Αλέξης Ορλώφ (1737-1808), όπου μαζί με τον αδελφό του Γρηγόριο, συμμετείχαν στο πραξικόπημα της Αικατερίνης, εναντίον του συζύγου της, Πέτρου.
Τον Αλέξη, μαζί με τον αδελφό του, Θεόδωρο, έστειλε η αυτοκράτειρα στην Πελοπόννησο, για να προετοιμάσουν την εξέγερση.
Ο Αλέξης τέθηκε επικεφαλής του ρωσικού στόλου, ο οποίος έφτασε στην Κορώνη στις 23/4/1770. Η εξέγερση γενικεύτηκε στο Μοριά, αλλά οι τουρκικές δυνάμεις κατάφεραν να ελέγξουν την κατάσταση, και ενώ οι Ορλώφ εγκατέλειπαν την Πελοπόννησο, ακολούθησε η σφαγή των Ελλήνων από τους Τούρκους.
Δυστυχώς ούτε ο Αλέξης κατάφερε να μας ελευθερώσει από την σκλαβιά, και αποχώρησε από το Αιγαίο οριστικά τον Οκτώβριο του 1770.
Παραμένοντας λοιπόν -όπως πάντα-, μόνοι μας, εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στο Θεό, ν΄αρχίσει εκτός από το χαβιάρι, ν΄αγαπάει και το χαιβάνι (τον Έλληνα), και να μας βοηθήσει στέλνοντάς μας έναν Αλέξανδρο Νιέφσκι, να μας σώσει.
Ο Αλέξανδρος Νιέφσκι (1220-1263), ήταν πρίγκισπας του Νόβγκοροντ, ήρωας και άγιος στη ρωσική συλλογική μνήμη.
Στην εποχή του η εμπορική οδός Βαράγγων-Ελλήνων που έφερνε πλούτο είχε σταματήσει. Όλο το κράτος των Ρως, εκτός του Νόβγκοροντ, είχε καταλυθεί από τους Μογγόλους, και διασπασθεί σε δεκάδες μικρά πριγκιπάτα, ελεγχόμενα διά φόρου υποτέλειας.(ΕΟΖ).
Δυό δυνάμεις εποφθαλμιούσαν τα εδάφη του Νόβγκοροντ, οι Σουηδοί, που ήθελαν τις ποτάμιες εμπορικές οδούς από τη Βαλτική ως τη Μαύρη Θάλασσα, και οι Γερμανοί, που ήδη ήλεγχαν την Εσθονία-Λετονία.
Όταν το 1240 οι Σουηδοί εισέβαλαν στην περιοχή για να πάρουν υπό τον έλεγχό τους τον Νέβα και την Λάντογκα, ο Αλέξανδρος κινήθηκε ταχύτατα με ένα μικρό στράτευμα, πριν μπουν οι εισβολείς στην οχυρωμένη Λάντογκα, και τους πρόλαβε στην συμβολή Νέβα και Ιζόρα. Ο Αλέξανδρος επιτέθηκε αιφνιδιαστικά την νύχτα, πριν καν βγουν οι Σουηδοί από τα πλοία τους, και τους κατανίκησε (15/4/1240).
Το 1241-1242, στην περιοχή επιτέθηκαν οι Γερμανοί μαζί με Δανούς και Εσθονούς συμμάχους, έχοντας μαζί τους 1000 ιππότες που θεωρούνταν ανίκητοι.
Ο Αλέξανδρος επικεφαλής δύναμης 4000 ανδρών πεζών, παρέσυρε το σιδηρόφρακτο ιππικό στην παγωμένη λίμνη Πέϊπους, όπου τα άλογα γλιστρούσαν, και τους νίκησε στη γνωστή μάχη των Πάγων.
Ο Αλέξανδρος για να διαφυλάξει το κρατίδιό του, προέβη σε μια άτυπη συμμαχία με τους Τατάρους της Χρυσής Ορδής, έναν περιπλανώμενο στρατό, νομάδων-πολεμιστών. Με την στήριξη των Τατάρων ο Νιέφσκι, έγινε κύριος ολόκληρης της Ρωσίας, και υπήρξε η κυρίαρχη προσωπικότητα του ρωσικού κόσμου, ιδανικός πρίγκιπας-πολεμιστής, που πολεμούσε στην πρώτη γραμμή, σώζοντας την πατρίδα του.
Η ρωσική εκκλησία τον ανακήρυξε άγιο, το 1547, και η μνήμη του τιμάται στις 30 Αυγούστου και στις 23 Νοεμβρίου.
Το 1725 η Μεγάλη Αικατερίνη καθιέρωσε το παράσημο του τάγματος του Αλέξανδρου Νιέφσκι, και το όνομά του δόθηκε σε πολλά πλοία, καθώς και στο ιστιοφόρο που έλαβε μέρος στην ναυμαχία του Ναυαρίνου. Ακόμα ο σκηνοθέτης Σεργκέι Αϊζενστάιν, με την προτροπή του Στάλιν, γύρισε την ταινία ‘’Αλέξανδρος Νιέφσκι’’, για να τονώσει το ηθικό των σοβιετικών , εν όψει της ναζιστικής εισβολής στην Σοβιετική Ένωση.
Με εκτίμηση
Αγγελική Π.
Olympia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου