Γράφει ο Τάσος Χριστοδούλου
Έχει γίνει αντιληπτό και κοινός παραδεκτό, ότι εδώ και περίπου 3 χρόνια διανύουμε την δυσκολότερη οικονομικό-κοινωνικό-πολιτική κρίση μετά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο. Σε αυτή την συγκυρία, οι πολιτικοί καλούνται εκ των πραγμάτων με σοβαρότητα και ψυχραιμία να δώσουν λύσεις. Τι γίνεται όμως όταν η λύση βρίσκεται στην παραίτηση της κυβέρνησης; τι γίνεται όταν η εκλεγμένη κυβέρνηση χάνει το λαϊκό έρεισμα; Η δημοκρατία, έχει μια ευρεία και μεγάλη έννοια, αλλά το κυριότερο της συστατικό είναι η δύναμη της πλειοψηφίας, και αυτή πρέπει να γίνεται αποδεχτή κάθε μέρα, και όχι κάθε 4 ή 5 χρόνια όπου γίνονται εκλογές.
Πριν λίγες μέρες ο Γιώργος Παπανδρέου, έπειτα από 2 χρόνια πρωθυπουργίας "παραιτήθηκε" οδηγώντας την χώρα μαζί με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αντώνη Σαμαρά, σε μια μεταβατική κυβέρνηση. Αυτό δεν έγινε τυχαία, ίσως να έγινε ξαφνικά, όμως με βάση την κοινωνική και πολιτική αναταραχή, που ταλανίζει την Ελλάδα ειδικά το τελευταίο διάστημα, η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ ήταν μια φυσιολογική εξέλιξη.
Το Σάββατο σειρά είχε ο Καβαλιέρε αφού εδώ και καιρό όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης τον καλούσαν σε παραίτηση. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι απέτυχε να εξασφαλίσει την πλειοψηφία στην βουλή, έτσι αποχώρησε απο το αξίωμα δίνοντας μεγάλη χαρά στους Ιταλούς πολίτες που κατέβηκαν στους δρόμους της Ρώμης για να το πανηγυρίσουν. Όπως φένεται η Ιταλία θα ακολουθήση την συνταγή της Ελλάδας και θα προχωρήση σε πολυκομματική κυβέρνηση.
Στην Κύπρο τα πράγματα έχουν σφοδρές ομοιότητες με τις πιο πάνω περιπτώσεις αλλά και μια μεγάλη διαφορά. 1) Απανωτές υποβαθμίσεις από τους οίκους αξιολόγησης, 2) κάλεσμα όλων των κομμάτων (πλην βεβαίώς του κυβερνώντος ΑΚΕΛ) για παραίτηση του Προέδρου Χριστόφια, 3) έντονος κοινωνικός αναβρασμός, 4) ο ανώτατος πολιτειακός άρχοντας κυβερνά ουσιαστικά μόνος, αφού δεν χαίρει της συνολικής εμπιστοσύνης του λαού. Η διαφορά είναι μια ΔΕΝ παραιτείτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου